Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

BAROK Barok to kierunek w kulturze europejskiej który, podobnie jak renesans narodził się we Wło-szech w drugiej połowie XVI w. Trwał od XVII do pierwszej połowy XVIII w. Niósł ze sobą nową filozofię życia, nowe problemy w literaturze i odmienne cechy architektury i sztuki. Na-zwa barok pochodzi od nazwy nieregularnej perły barocco. Kultura baroku kształtowała się pod wpływem sporów religijnych (reformacji i kontrreformacji), teologicznych, filozoficznych. Ten-dencje barokowe kształtowały się w opozycji do postaw ideowych i artystycznych odrodzenia. Nastąpiło odejście od renesansowego poczucia harmonii świata i życia - zainteresowanie budził człowiek jako jednostka odczuwająca metafizyczny lęk, skierowany ku Bogu i wieczności. Cha-rakterystyczną cechą baroku był synkretyzm, wynikający z dążenia do asymilacji pierwiastków różnych kultur oraz przyswajania motywów ludowych. W baroku dominowały ostre przeciwień-stwa i gwałtowne kontrasty oraz dysonans. Brakowało w niej jednorodności, a jeszcze bardziej niż w renesansie dochodzi do głosu indywidualizm artystyczny. Mimo dominacji czynnika reli-gijnego, do rozwoju baroku znacznie przyczyniły się instytucje świeckie, takie jak dwory kró-lewskie i magnackie. Szczególnym rysem baroku jest jego odmienny charakter w różnych kultu-rach narodowych np. w baroku polskim dominowały cechy rodzimej kultury szlacheckiej (tzw. barok sarmacki). Sztuka polskiego baroku trwa od około 1600 roku po rok 1760. W tym okresie nastąpiły istotne przemiany polityczne i gospodarcze warunkujące rozwój artystyczny Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Z Wazami wiąże się czas wczesnego baroku zamykający się w latach 1600 - 1670. Okres drugi zaczyna się wkrótce po najeździe szwedzkim, choć niektórzy naukowcy uwa-żają, że nastąpił on po abdykacji Jana Kazimierza. Trwa on od przełomu 1660/1670 do roku 1710, po pierwsze lata panowania Augusta II Wettina. Natomiast trzeci okres - barok późny przypada na lata panowania w Polsce Wettinów. W tym okresie dynamiczne wpływy Borromi-niego i Guariniego łączą się z saskim rokokiem o genezie francuskiej. Późny barok trał po rok 1760, wegetując na peryferiach po panowanie Stanisława Augusta Poniatowskiego. Barok w Polsce wywarł duży wpływ na konwencje artystyczne, zaczęto przebudowywać średniowieczne kościoły i zamki. Wkrótce nasz pejzaż wypełniły malownicze barokowe kościoły, ich pełne dy-namiki ołtarze i pomniki nagrobne oraz okazałe magnackie rezydencje. Barok zmiękczał suro-wość romanizmu i łagodził ostrość gotyku. Barok pozostawił po sobie wszędzie niezniszczalne ślady. Polscy Wazowie żywo interesowali się sztuką. Patronowali wielu artystom, a ich mecenat był wkrótce wzorem do naśladowania przez episkopat, magnaterię oraz szlachtę. Wielką rolę w szerzeniu niektórych dyscyplin sztuki przypadła Kościołowi, gorliwie wspomaganemu przez Zygmunta III. Mecenat dynastii Wazów obejmował architekturę, malarstwo, rzeżbę, złotnictwo, kolekcjonerstwo na dużą skalę dzieł sztuki, nadto opiekę nad teatrem i muzyką. Wazowie wpro-wadzili Polskę w nurt sztuki europejskiej. Protegowali najwybitniejszych artystów tego okresu, a ich mecenat był tak zaraźliwy, że dochodziło do współzawodniczenia w tej dziedzinie. Na przełomie XVI i XVII wieku inicjatywę w sztuce barokowej przejęli Jezuici. W Pol-sce jej prekursorami byli dwaj zakonnicy architekci, którzy starali się w swych pracach upo-wszechnić wzorzec rzymskiej świątyni Jezuitów - kościoła del Gesu. Mimo, że Jezuici byli pre-kursorami wczesnego barok, to styl ten nie od razu się przyjął. W miarę upływu czasu, około trzeciej dekady XVII w., manieryzm ustąpił w pełni wczesnemu barokowi. Wyśmienitym przy-kładem kontrreformacji jest fundacja Kalwarii Zebrzydowskiej, położonej w pobliżu Krakowa. Jej fundatorem był rokoszanin M. Zebrzydowski który, postawił tam klasztor z kościołem dla zakonu Bernardynów. Obiekt ten wraz z Drogą Krzyżową stał się celem masowych pielgrzymek (zdj. nr 1 Kalwaria Zebrzydowska - barokowy klasztor Bernardynów, Sanktuarium Maryjne). Obok Wielkich założeń sakralnych powstawały w 1 połowie XVII w mniejsze obiekty o wyso-kich walorach artystycznych. Fundowali je magnaci i były to fundacje o charakterze dewocyj-nym. Poza budowlami o barokowym charakterze były na prowincjach dziesiątki kościołów , w których elementy barokowe łączono z manierystycznymi. Powstał również w owym czasie spe-cyficzny typ polskiej prowincjonalnej świątyni, kojarzącej w sobie różne elementy stylistyczne. Nie tylko architektura sakralna zmieniła się, przemianom i to bardzo istotnym, uległa również architektura świecka, głównie rezydencje. Pierwsze lata rządów Zygmunt III spędził w Krakowie na Wawelu, który przebudował (północne skrzydło zamku, tunelowa klatka schodo-wa). Obok Wawelu Rozbudował rezydencję w Łobzowie. Z woli jego gruntownie przekształco-no również zamek książąt mazowieckich w Warszawie, który po 1611 roku stał się oficjalną siedzibą polskiego monarchy (zdj. nr 2 Warszawa - Plac Zamkowy). Prócz zamku warszawskie-go postawił pałac w Ujazdowie. Królewski mecenat żywo oddziaływał na magnaterię i bisku-pów, którzy szybko zaczęli rywalizować z monarchą, chcąc mu dorównać, głównie splendorem, a przede wszystkim zewnętrzną okazałością. Większość rezydencji w swej pierwotnej formie przepadły, bądź uległy tak jak warszawski pałac gruntownej przebudowie. Zdarzały się w Polsce niezwykłe rezydencje, odbiegające od przyjętych ogólnie wzorów, stanowiące trawestację sztuki włoskiej tzw. palazzo in fortezza. Przykładem takiej rezydencji jest warowny pałac Stanisława Lubomirskiego w Łańcucie (zdj. nr 3 Łańcut - Zamek z XVII w. strona południowa). Również w Częstochowie mamy przykład wczesnobarokowego kościoła (zdj. nr 4 Częstochowa - Kościół św. Barbary). Dominującą rolę w polskim baroku gra rzeźba. U progu XVII stulecia przyjął się w Pol-sce typ nagrobka z figurką zmarłych przedstawionych w pozie klęczącej, adorujących zazwyczaj krucyfiks, bądź Madonnę. Około połowy stulecia ten typ nagrobka wyparty został przez nowy typ pomnika nagrobkowego - typu popiersiowego. Duże zainteresowanie rzeźbą zdradzał Włady-sław IV, który sprowadził współczesną rzeźbę z Florencki i Pragi. To właśnie z jego woli posta-wiono niezwykły pomnik, upamiętniający jego ojca - Zygmunta III. Ta słynna kolumna, od prze-szło trzech stuleci jest symbolem Warszawy (zdj. nr 5 Warszawa - Kolumna Zygmunta III Wazy (1644)). Z epoką Wazów zaczyna się w Polsce w pełni nowożytne malarstwo. Obok sztuki dwor-skiej dominuje w Polsce w tym czasie malarstwo religijne, pilnie śledzone przez cenzurę ko-ścielną. Potępiano tematykę mitologiczną i pogańską. Duże wzięcie miały wszelkie męczeństwa świętych i cykle maryjne. Czasy Wazów to okres tworzenia się portretowego malarstwa sarmac-kiego, o charakterze malarsko-syntetycznym. Zapotrzebowanie na ten rodzaj malarstwa wciąż wzrastał. Jednakże fenomenem polskiego baroku jest portret trumienny, o kształcie zarysu trum-ny. Wykonany na blasze przytwierdzonej do trumny na czas wystawienia. Wraz z abdykacją Jana Kazimierza kończy się epoka Wazów w kulturze polskiej. Sztuka barokowa podzieliła się na dwa nurty: prowincjonalny oraz klasycyzujący. Ta nowa forma poja-wia się i rozwija za panowania Jana III Sobieskiego. W ostatniej ćwierci XVII w. były dwie od-miany baroku: prowincjonalna i dworska. Barok prowincjonalny kontynuował formy zastane w 1 połowie XVII w. i na równi z zasadą Berniniego starały się uczynić na odbiorcy, jak największe wrażenie. Malarstwo przestało trzymać się ram, operowano złudzeniem optycznym. Budowle baroku emotywnego robiące na widzu duże wrażenie to: kościół św. Anny w Krakowie, kościół Jezuitów w Poznaniu, jak również ołtarz główny kościoła w Oliwie oraz kościół św. Piotra i Pawła na wileńskim Antokolu. Drugim nurtem baroku doby Sobieskiego to sztuka harmonii. Dzieło sztuki miało widza pociągać spokojem, harmonią, łagodnością, wytwornością rysunku, przejrzystością kompozycji i równoczesną jasnością barw. Przykładem tego typu obiektu jest pałac Krasińskich w Warszawie. Okazała zewnętrznie i bogato wyposażona była letnia rezydencja Jana III Sobieskiego - pałac w Wilanowie (zdj nr 6 nr 7 Wilanów - wnętrza pałacu). Stoi on na pograniczu obu sztuk, harmonii i emocji. Pałac Jana III to budowla malownicza, lecz brak jej jest koordynacji. Spowodowane było to fazową budową (zdj. nr 8, nr 9 Wilanów). Wokół pałacu powstał park zaliczany do naj-piękniejszych w Polsce (zdj nr 10 Wilanów - park). Warto jest też wspomnieć o zamku Jana So-bieskiego w Podhorcach (zdj. nr 11 Podhorce - zamek króla Jana III). Epoka i mecenat Jana III to rozkwit polskiego malarstwa batalistycznego. Król dbał o propagowanie swojej sławy wojennej słowem, rylcem i pędzlem. Również na ten okres przypada rozkwit malars...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<