Dzieje getta jako historia umierania Hanna Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”.

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Dzieje getta jako historia umierania Hanna Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”. Hanna Krall słynna warszawska dziennikarka oparła książkę „Zdążyć przed Panem Bogiem” na reportażu przeprowadzonym z Markiem Edelmanem, ostatnim żyjącym przywódcą powstania w getcie warszawskim. Utwór Hanny Krall ma charakter dokumentalny, jest relacją bezpośredniego, wiarygodnego świadka uczestnika wydarzeń w getcie. Specyficzną cechą tego reportażu jest zupełny brak komentarza odautorskiego. Autorka ogranicza się do zadawania pytań i rejestrowania odpowiedzi. Akcja książki rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Płaszczyzna pierwsza to powstanie w getcie warszawskim, walki uliczne, walki w domach i bunkrach, walki drobnych grup w ruinach getta. Do fazy pierwszej można też zaliczyć wspomnienie Edelmana na temat transportu Żydów na Umschlagplatz, a stamtąd do Treblinki. Drugą płaszczyznę czasową utworu stanowią wydarzenia współczesne, zwłaszcza praca Marka Edelmana jako kardiochirurga. Tematem reportażu Hanny Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem” jest powstanie w getcie warszawskim. Marek Edelman oprócz opisu powstania w getcie, przytacza fakty i zdarzenia rozgrywające się przed jego wybuchem. Wspomnienia Edelmana są wstrząsające i przerażające. Bohater w sposób prostu przedstawia dramatyczne wydarzenia rozgrywające się w getcie. Wstrząsające wrażenia robią wspomnienia o głodzie. „Śmierć z głodu była równie nieestetyczna jak życie. Niektórzy zasypiają na ulicy z kęsem chleba w ustach lub w czasie próby wysiłku fizycznego, na przykład w czasie biegu za zdobyciem chleba.” Edelman przytacza wyniki badań nad głodem: „Lekarze w getcie prowadzili badania nad głodem, bowiem mechanizm śmierci głodowej był dla medycyny wtedy niejasny...” Badania wyszczególniły trzy stopnie wychudzenia, odnoszące się do utraty nadmiaru tłuszczu z organizmu, spadek wagi, która przeciętnie wynosiła od 30 do 40 kg, skóra stawała się blada, a nieraz i sina. Ludzie pod wpływem głodu z czynnych zmieniali się w apatycznych i ospałych, zawsze byli senni. „O głodzie nie pamiętali, nie zdawali sobie sprawy z jego istnienia, jednakże na widok chleba stawali się nagle agresywni, pożerali łapczywie mimo, że narażali się na bicie...” Edelman porównuje śmierć głodową do śmierci fizjologicznej ze starości. Jedyną szansą na przetrwanie były tzw. numerki życia - było ich 40-tysięcy. Niemcy dali je Gminie, aby je rozdzieliła. „Ten, kto będzie miał numerek, zostanie w getcie. Wszyscy inni pójdą na Umschlagplatz.” Przy Umschlagplatz mieściło się ambulatorium, pracowały w nim uczennice szkoły pielęgniarskiej. Niemcy do ostatnich chwil podtrzymywali w ludziach przekonanie, że jadą z Umschlagplatzu do pracy. Niestety była to nieprawda. Ta akcja hitlerowska miała na celu eksterminację narodu Żydowskiego. Aby uchronić ludzi od wywózki pielęgniarki łamały nogi ludziom - ratując ich w ten sposób przed pewną śmiercią. Numerki życia chroniły także od wywózki: „Komu się należą. Czy jest taka miara, według której można rozstrzygnąć, kto ma prawo żyć ? ” Bardzo bohaterską postawą wykazała Tenenbaumowa - przełożona pielęgniarek. Miała córkę, która nie dostała numerka. Tenenbaumowa dała jej swój numerek, mówiąc: „Potrzymaj chwilę, ja zaraz wrócę... , poszła na górę i połknęła fiolkę luminalu.” Prawie wszystkie historie o ludziach, które Edelman przytacza kończą się śmiercią. Jest to wyścig z Panem Bogiem oznaczonym celem „zdążyć” - przeszłość, na przykład zdążyć połknąć cyjanek. Utwór ma także rzeczywistość teraźniejszą na przykład „zdążyć” operować pacjenta. Edelman nie bał się ryzyka, jeżeli chodziło o dobro chorych. To on namawiał profesora do podejmowania decyzji operowania w przypadkach beznadziejnych. Marek Edelman wyjaśnia, że robił to dlatego iż: „Każda, najmniejsza nawet szansa życia staje się bardzo ważna.” Hanna Krall rozpoczyna swój reportaż pytaniem o dzień 19 kwietnia, gdy wybuchło powstanie. Marek Edelman w pewien sposób zostaje sprowokowany tym pytaniem przez dziennikarkę. Udziela autorce wywiadu o wybuchu powstania, o jego uczestnikach, przywódcach i o motywach działania powstańców. Edelman mówiąc o powstaniu usuwa swą osobą na drugi plan. O dramatycznych zdarzeniach mówi bez wzniosłości, bez idealizowania - zwyczajnie. W 1942r. 22.VII przez sześć tygodni trwała akcja likwidacji getta. W tym czasie wywieziono do Treblinki okoł...

>>>Kup "matura cd" !!!<<<