Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Kreacja świata w biblii i mitologii. Podobieństwa i różnice. KWESTIA BIBLIA MITOLOGIA bóstwo monoteizm – jeden Bóg-stwórca, władca świata i ludzi, który jest doskonałym, sprawiedliwym opiekunem człowieka, uosobieniem miłości, dobroci, dobry ojciec całego stworzenia politeizm – wielu bogów, którzy wyłonili się z Chaosu, nie stworzyli świata – powstali równocześnie z nim, mają wiele ludzkich cech – zalet i wad, nie są doskonali, wobec człowieka mogą zachowywać się agresywnie i wrogo człowiek został stworzony z prochu na obraz i podobieństwo Boga, Bóg obdarzył go duszą, - pierwiastkiem nieśmiertelności, pierwotnie człowiek (kobieta i mężczyzna) żyli w raju – Edenie, w stanie doskonałego szczęścia, sami ściągnęli na siebie nieszczęście przekraczając zakaz Boga ustanowiony dla ich dobra (grzech pierwotny) został ulepiony przez Prometeusza z gliny z domieszką łez, od początku borykał się ze smutkiem i niebezpieczeństwami, nigdy nie był absolutnie szczęśliwy, żył od zawsze na ziemi, z której bogactw nie potrafił korzystać, musiał strzec się gniewu bogów, którzy nie byli mu przychylni świat został stworzony w ciągu sześciu dni kreatywnej pracy Boga i oddany człowiekowi we władanie (Adam nazywa jego składniki, co równa się objęciu ich w posiadanie narodził się wraz z bogami, którzy nigdy nie czuli się a ziemi całkowicie pewnie, człowiek również musiał pokonywać tutaj różne niebezpieczeństwa, nie był gospodarzem ziemi po śmierci dusza ludzka odchodzi w zaświaty, „do domu Ojca”, aby pogrążyć się w wiecznym szczęściu, grzesznicy zostają osądzeni – czeka ich kara dusza odchodzi do Hadesu – królestwa podziemi, jeśli nie ciążą na niej poważne przewinienia odchodzi na Pola Elizejskie – do miejsca niezmąconego spokoju i szczęścia Według mitologii, w której opisane są wierzenia starożytnych Greków, narodziny świata wyglądały następująco. Z wielkiego Chaosu wyłoniły się dwa bóstwa: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Z ich związku narodzili się tytani, cyklopi i sturęcy hekatonchejrowie. Niezadowolony ze szkaradnego i okrutnego potomstwa ojciec strącił je w czeluście Tartaru. Gaja zgorszona poczynaniami męża uknuła przeciwko niemu spisek z najmłodszym z tytanów, Kronosem, który wkrótce po zrzuceniu ojca z tronu stał się władcą świata. Ale i na niego spadł cios przeznaczenia. Jedyny z jego ocalałych synów, Zeus, upomniał się o tron niebieski. Rozpętała się straszliwa wojna, w której zmagały się dwie siły nieśmiertelne. Z jednej strony Zeus wraz z uwolnionymi z wnętrzności ojca braćmi, zaś z drugiej Kronos ze swoimi sprzymierzeńcami. W wyniku walk, w czasie których ziemia drżała pod nogami tytanów, a niebo było zasnute nieprzeniknionymi chmurami, zwycięski, gromowładny Zeus zasiadł na tronie niebieskim. Jednak ludzie istnieli już dużo wcześniej niż władzę nad światem objął Zeus. O powstaniu rodu ludzkiego zachowało się wiele odmiennych podań. Jedne mówiły o tym, że człowiek wyszedł wprost z ziemi wraz z innymi stworzeniami, inne, że lasy i góry wydały ludzi na podobieństwo drzew i skał, a jeszcze inne, uznawane w szczególności przez rody królewskie i szlachtę, że ludzie pochodzą od bogów. Jednak najczęściej przyjmowano baśń o czterech wiekach ludzkości: złotym - za panowania Kronosa, srebrnym - po jego upadku, brązowym - okresie dominacji herosów oraz żelaznym, który trwa do dziś. Według jeszcze innych podań człowiek był stworzony przez Prometeusza, który ulepił go z gliny i nauczył wielu sztuk oraz rzemiosł. Ludzkość była do tego stopnia zafascynowana i żądna życia i poznania świata, że nawet potop nie był w stanie jej zgładzić. Natomiast według Biblii świat i człowiek są stworzone przez jednego Boga, który kolejno przez sześć dni tworzy Ziemię, Niebo oraz Dzień i Noc, następnie Morze, z którego wyszły pierwsze istoty żyjące. Na jego rozkaz ziemia rodziła drzewa, zioła i krzewy dające owoce. Na koniec Bóg stworzył człowieka, któremu podporządkował wszystko, co chodzi po ziemi, fruwa w powietrzu i ukrywa się w głębinach morskich. Porównując obydwie wersje powstania świata i człowieka, można wskazać elementy wspólne: * niewiedza ludzi o ewolucji przyrody i podstawach astronomii powoduje, że zaczynają oni wierzyć w bogów, którzy dali początek światu, * podobna jest także kolejność narodzin świata. Jedyna różnica dotyczy samej natury bytu, filozofii oraz tego, że w Biblii wszystko jest tworzone przez jednego tylko Boga. Mity greckie o szczególnej żywotności w kulturze Mit o Dedalu i Ikarze. Dedal - ateński budowniczy, rzeźbiarz i mechanik; obciążony zbrodnią uszedł na Kretę. Dedal był wielkim wynalazcą, w związku z tym król Krety - Minos, nie chciał go wypuścić poza granice swego kraju. Dedal postanowił odlecieć wraz ze swoim synem Ikarem, przy użyciu skrzydeł własnej konstrukcji. Przd lotem Dedal ostrzegł Ikara, aby utrzymywał odpowiednią wysokość (zbyt nisko - pióra nasiąkną wilgocią, zbyt wysoko - słońce rozpuści wosk, którym były przyklejone pióra). Jednak Ikar zachwycony pięknem i swobodą lotu, zapomniał o przestrogach ojca. Wzbił się wysoko, a słońce rozpuściło wosk. Mit ten jest odzwierciedleniem życia codziennego ludzi zafascynowanych różnymi zjawiskami, które mylnie oceniamy jako coś wspaniałego, a one prowadzą nas do zguby. Mit o Promteuszu. Jest to chyba najbardziej znany z mitów. Opowiada on o tym, jak ulubieniec Ateny zemścił się na samym Zeusie za zesłanie na ziemię nędzy, chorób i smutku, których źródłem była beczka - posag pięknej Pandory, żony niemądrego Epimeteusza. Otóż Prometeusz zabił wołu i poćwiartowanego złożył do dwóch worków. W jednym znajdowało się najprzedniejsze mięso nakryte skórą, w drugim kości, na których widniały płaty słoniny. Poproszony o dokonanie wyboru Zeus, wskazał łakomie na drugi worek i od tej pory ta część zwierzęcia poświęcana była bogom. Ośmieszony władca Olimpu straszliwie ukarał śmiałka. Prometeusza przykuto do skały Kaukazu i codziennie przylatywał do niego wygłodniały sęp, aby wyszarpywać mu ciągle odrastającą wątrobę. O Demeter i Persefonie. Demeter, bogini życia i urodzaju, miała córkę Persefonę, którą podstępem sprowadził do piekła tamtejszy władca, Hades. Nieszczęsna matka błąkała się po Ziemi w poszukiwaniu ukochanego dziecka, lecz nie mogła go nigdzie znaleźć. Jej smutek był tak wielki, że deszcze przestały padać, strumienie powysychały, nie rodziły się nowe plony i głód zaczął zaglądać do ludzkich siedzib. Zmartwiony Zeus postanowił przebłagać Demetrę, ale nic nie skutkowały namowy wysyłanych do niej muz i charyt. Władca Olimpu ustąpił wreszcie i nakazał Hadesowi, aby oddał Persefonę. Król piekieł wypełnił to życzenie, ale wręczył żonie jabłko granatu, które częściowo zjedzone, na zawsze związało ją z państwem cieni. Wielka radość Demeter spowodowana powrotem córki wywołała na świecie eksplozję zieleni i śpiewu ptaków. Jednak Persefona musiała powracać do męża na trzy miesiące w roku, wtedy to przyroda zamierała, by ponownie się obudzić z zimowego odrętwienia. W taki właśnie sposób starożytni Grecy tłumaczyli sobie cykliczność zmian pór roku. Fragmenty biblii które szczególnie zachwycają i wzbogacają wiedze o sensie życia człowieka Księga Hioba. Hiob był najbogatszym i najszlachetniejszym człowiekiem Wschodu. Szczerze czcił Boga i ufał mu bezgranicznie. Nie wierzył w to Szatan, toteż za przyzwoleniem Stwórcy poddał Hioba strasznej próbie: pozbawił go majątku oraz dziesięciorga dzieci. Hiob przyjął swój los pokornie: Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości . Nie mógł pogodzić się z tym, że mimo braku winy spotkało go takie nieszczęście. Żalił się przyjaciołom, a ci przekonywali go, że musi być winny, skoro Bóg tak go ukarał. Hiob gotów był stanąć przed obliczem Stwórcy i dowiedzieć się prawdy o sobie. Buntując się przeciwko swemu losowi, nie przyznając się do żadnych grzechów, nigdy nie obraził Boga. Bóg wynagrodził Hioba przywracając i pomnażając jego dobytek oraz obdarzając go ponownie dziesięciorgiem dzieci. Odtąd żył długo i szczęśliwie. Hiob uosabia niezawinione cierpienie, a także godność ludzką nakazującą dążenie do prawdy i sprawiedliwości. Jego historia poucza, że: nigdy nie należy wątpić w dobroć Boga, cierpienie jest naturalnym elementem ludzkiego życia, trzeba godnie znosić swój los i wierzyć w osiągnięcie swoich racji, wiara i cierpienie mogą być wynagrodzone. Księga Koheleta. Kohelet - mędrzec przemawiający na zgromadzeniu. Treścią księgi zawierającej jego wypowiedzi są rozważania nad sensem życia ludzkiego. Wynika z nich, że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa: vanitas vanitatum, et omni vanitas - marność nad marnościami i wszystko marność. Ta filozofia życia jest bardzo pesymistyczna. Kohelet próbuje ją złagodzić, podkreślając, że dostępne człowiekowi rzeczy to dar Boga, którego należy używać mądrze, gdyż kiedyś trzeba będzie stanąć przed Stwórcą i rozliczyć się ze wszystkiego. Przypowieść o synu marnotrawnym. Syn zażądał od ojca swojej części majątku i udał się w świat, aby roztrwonić go bardzo szybko na rozrywka i rozpuście; ostatecznie w wielkiej biedzie zrozumiał bezsens swojego postępowania i swoja winę i postanowił udać się do domu i prosić o przebaczenie i chcąc się zatrudnić jako najemnik; jednak ojciec widząc swojego utraconego syna przyjął go z wielką radością i urządził z tego powodu ucztę; na to rozeźlił się starszy brat i poskarżył się ojcu, a ten odpowiedział mu, że on jest zawsze obok niego i wszystko należy również do niego, jednak należy ucieszyć się z powrotu syna, którego uważano za umarłego; stąd płyną głębokie nauki moralne: po pierwsze ważne zawsze jest miłosierdzie i każdy grzesznik może się starać się o odpuszczenie grzechów; każdy powinien kształcić w sobie tę trudną sztukę przebaczania innym Pojęcia znaczące o ukrytym sensie: * syn marnotrawny - człowiek grzeszny, który nawrócił się, poprawił; człowiek, który ponownie powrócił do wiary, pojednał z Bogiem; * ojciec - Bóg; człowiek przebaczający bliźniemu; * brat syna marnotrawnego - człowiek nie umiejący przebaczać, egoista, materialista; * uczta wydana przez ojca na cześć syna - radość z powodu odzyskania wiary, ponowne przyjęcie komunii, nagroda za zmianę postawy w życiu. Najciekawsze osobowości biblijne Samson- od dziecka był siłaczem. Nigdy nie pił, ani nie strzygł włosów. Gdy zapragnął ożenić się z piękną Filystynką, popadł w konflikt z jej współplemieńcami i poprzysiągł im zemstę. Wkrótce też jej dokonał- spalił całe miasto. W odwecie Filystyni zabili mu byłą żonę i teścia. Wkrótce Samson zakochał się w Filystynce Dalili. Jak okazało się była to pułapka. Dalila miała dowiedzieć się skąd Samson czerpie siłę. Po wielu prośbach i namowach Samson przyznał, że jego sekret jego siły znajduje się we włosach. Dalila obcięła mu włosy i wydała Filystynom, którzy wyłupili mu oczy i poprowadzili do swojej świątyni, aby ich zabawiał swoim widokiem. Samson ze spokojem znosił żarty. Nikt nie zauważył, że włosy już mu odrosły. Pomodlił się do Boga, z prośbą o przywrócenie sił i krzyknął: „Niech umrze dusza moja z Filystynami”. Samson, używając wszystkich sił, przewrócił słupy podpierające świątynię. Wszyscy uczestnicy zabawy zginęli wraz z nim. Dawid- Dawid wsławił się pokonaniem Goliata- filistyńskiego olbrzyma. Dokonał tego za pomocą zwykłej procy. Dawid stał się dowódcą wojsk, jednocześnie wzbudzając zazdrość króla Saula. Władca kilka razy próbował zabić młodego bohatera. W efekcie Dawid musiał uciekać ze dworu królewskiego. Po długich prześladowaniach ofiarował swoje usługi królowi filistyńskiemu. W czasie kolejnej wojny z filistynami zginął Saul i jego synowie. Po śmierci króla nowym władcą został Dawid. Przeniósł on arkę Przymierza do Jerozolimy. Stworzył on silne i potężne państwo Izrael. Na swojego następcę wyznaczył syna Salomona, któremu nakazał budowę świątyni dla Boga. Salomon- Syn Dawida. Stał się słynny ze swojej mądrości i zręczności politycznej. Przeprowadził szereg reform. Siedem lat zajęła Salomonowi budowa świątyni w Jerozolimie. Król gromadził coraz większe bogactwa. Na starość jednak jego wola osłabła i dał skusić się na poparcie innych bogów. Jahwe ukarał króla powodując podział Izraela na dwie części. Antygona jako dramat sprzecznych racji ( budowa tragedii, postacie Antygony i Kreona ) Sofokles jest jednym z najwybitniejszych dramatopisarzy starożytnej Grecji. Pisał tragedie. Wśród nich jest „Antygona”- tragedia najbardziej znana i ceniona. Tytułowa bohaterka tego dramatu jest młodą dziewczyną, pochodzącą z rodu, nad którą cięży klątwa. W pewnym momencie swego życia staje wobec tródnej sytuacji. Jej brat Polinik ginie, ale nie może mieć pogrzeby, ponieważ jest uznany za zdrajcę. Takie stanow...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<