Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

MŁODZI I DYNAMICZNI, PEŁNI OPTYMIZMU - CHARAKTERYSTYKA GRUPY POETYCKIEJ SKAMANDER Geneza : Nazwa grupy związana jest ze starożytną rzeką opływającą Troję, wspomnianą w Iliadzie” Homera. Dowodzi to tego, że młodzi poeci mieli wielki szacunek dla dorobku przeszłości. Grupa powstała w latach 1919 – 1920. Wiersze swe drukowali poeci w czasopiśmie pod tym samym tytułem ( redaktor – Mieczysław Grydzewski ). Nazwę grupy zaczerpnięto bezpośrednio z dramatu Stanisława Wyspiańskiego p.t. „Akropolis” Przedstawiciele : Wielką piątkę Skamandra stanowili Julian Tuwim Jan Lechoń ( Leszek Serafinowicz ) – najmłodszy Jarosław Iwaszkiewicz Kaziemierz Wierzyński Antoni Słomiński Duchowym patronem – wzorcem poetyckim grupy był Leopold Staff. Z jej kręgiem związana była także Maria Pawlikowska – Jasnorzewska, Kaziemera Iłakowiczówna Program : Skamander to grupa poetycka, która nigdy do końca nie sprecyzowała swojego programu, nie stworzyła własnego manifestu artystycznego. Młodzi poeci wierzyli, że świat otwiera przed nimi nowe możliwości, wierzyli w „dzień dzisiejszy”. Nigdy też nie byli obojętni na zło. Poezja charakteryzowała się umiłowaniem codzienności, interesowała się sporami zwykłego „szarego człowieka”. Skamandryci chociaż cenili tradycję, odrzucali narodowe i patriotyczne zadania literatury. Stąd Antoni Słomiński wołał „zrzucam z ramion płaszcz Konrada” ideał młodości, siły twórczej i przyjaźni zastąpił im manifesty programowe. Odrzucali patos i wielki tematy narodowe, mit twórcy – mesjana i kult talentu. W poezji Skamandrystów dominowały tematy „czysto poetyckie” : wiosna, miłość, radość z życia. Julian Tuwim – „*** ( Życie ? - - - ) W utworze tym Tuwim wyraża zachwyt, radosne emocje oraz zauroczenie samym faktem istnienia. Świat, miasto, ulice, a nawet kolor krwi są dla niego tajemniczym pięknem i szczęściem. Jest to wiersz bardzo beztroski, wyrażający w sposób młodzieńczy uczucie radości życia, wszechardzącego zachwytu i entuzjazmu. Poeta ma szalenie optymistyczny, żywiołowy i emocjonalny stosunek do świata, ludzi, przyrody. Entuzjazm poety dla życia jest wyrazem prężnych, biologicznych sił młodości. Podmiot liryczny wyraża witalizm poety. Biologiczna natura okazuje się wystarczającą racją istnienia, uzasadnia sens ludzkiego życia. Wystarczy po prostu że „krew jest czerwona” Cechy poezji Juliana Tuwima operowanie neologizmami posługiwanie się kalamburami głoszenie dionizyjskiej pochwały życia nawiązywanie do haseł dwudziestolecia międzywojennego ( urbanizmu, witalizmu, panteizmu, optymizmu ). Cechy te uwidaczniają się w wierszach „XXX życie”, „Czy wiosna” urbanizm – wiązał się z kultem miasta i rozwojem cywilizacji panteizm – utożsamianie Boga z całością natury witalizm – niepoprawna radość z życia, czerpanie sił życiowych zgodnie z doktryną „elan vital optymizm – wybuchowość, nastawienie pełne wiary i ufności w sens egzystencji ludzkiej Inne ugrupowania w dwudziestoleciu międzywojennym Awangarda Krakowska – twórca Tadeusz Pejper związany z czasopismem „Zwrotnica”. Członkowie grupy : Julian Przyboś, Jan Kurek, Jan Brzękowski. Program : 3M : miasto, masa, maszyna. Całościowy program Awangardy został ogłoszony w cyklu „Nowe usta”. Według tej grupy poeta to rzemieślnik, budowniczy i kreator świata, natomiast cywilizacja jest punktem do rozważań o roli kultury i sztuki. Futuryści – odrzucali tradycje, byli zgrupowani w dwóch ośrodkach : Kraków ( Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński ), Warszawa : ( Anatol Stern, Aleksander Wat ). Nawiązywali w swoich utworach do hepeningu, odrzucali wszelkie konfenancje, głosili hasło „cywilizacja, kultura z ich chorobliwością na śmietnik” Tradycjonaliści – Leopold Staff, Jan Lechoń, Bolesław Leśmian. W swoich utworach nawiązywali do mitów narodowych, kultu tradycji i przeszłości, najszęśniej odwoływali się do romantyzmu Ekspresjoniści – skupieni wokół pisma „Zdrój”. W skład grupy wchodzili poeci Józef Witlin, Emil Zegadłowicz Cartak – zgrupowani przy czasopiśmie pod tym samym tytułem. Naczelnym redaktorem był Emil Zegadłowicz, oprócz tego grupa ta przyjęła pierwszą kobietę : Zofię Kossak – Szczucką. Program mieli zbliżony do ekspresjonistów. Druga Awangarda – w tej grupie tworzyli poeci : wizjonerzysta Bruno Schultz i surrealista Stanisław Ignacy Witkiewicz ( Witkacy ) Żagaryści – grupa skupiona wokół czasopisma „Żagary”, w skład jej wchodzili Czesław Miłosz, Tadeusz Bujnicki, Aleksander Rynkiewicz – głosili poetykę zagłady, wizję katastrofizmu Nowa sztuka : Adam Ważyk, Aleksander Wat,. Realizowali program przewartościowania wartości. CHARAKTERYSTYKA TWÓRCZOŚCI B.LEŚMIANA. debiut „Sad rozstajny” w 1912r. rozpuszczenie wyobraźni fantastyka granica dwóch światów wymyślony świat jest ciekawszy niż normalny opisuje to co krótkie, chwilowe, niedostępne człowiekowi w świecie zmieniającej się rzeczywistości posługuje się symbolem w wierszach używa dużo neologizmów, wprowadza oksymorony intuicjonizm w poznawaniu świata - wpływ Bergsona odwołuje się często do literatury ludowej „Dusiołek” Wiersz w kompozycji i stylu przypomina balladę. Narrator wykreowany został na ludowego gawędziarza, opowiadającego gromadzie słuchaczy historię Bajdały. Używa języka stylizowanego na gwarę. Tematem wiersza jest pretensja do Boga o to, że na świecie przez niego stworzonym istnieje nie tylko dobro, ale i zło, na które człowiek jest nieustannie narażony i z którym musi samotnie walczyć. OBRAZ SPOŁECZEŃSTWA POLSKIEGO W PRZEDWIOŚNIU I GRANICY Śledząc losy Cezarego Baryki można zauważyć jak różne środowiska poznał. Ziemiaństwo - Nawłoć życie urozmaicone przejażdżkami, balami, spacerami, romanse, zabijanie czasu, którego nie ma na co spożytkować. nie zainteresowanie tym co dzieje się w kraju monotonne życie ziemiaństwa rządzi się prawami: dobre pochodzenie, etykieta, dobre wychowanie, majątek Wieś - Chłodek trudne, prymitywne warunki nędza wsi prezentowana wyrywkowo - dobitnie sygnalizowane są warunki życia Przyczyny: od dawna istniejące stosunki społeczne, których nikt nie zmieniał i nikt nie zamierza zmienić bierność wyzyskiwanych wyzysk chłopów nie opiera się na gwałcie, bowiem chłopi poddają się, życie wsi toczy się od dawna ustalonym rytmem. Mieszczanie - Warszawa nędza klasy robotniczej polska krajem policyjnym, więzienia przepełnione, złe warunki, niemożliwe wręcz traktowanie więźniów, terror Prezentacja warstw społeczeństwa w granicy Ziemiaństwo (Ziembiewicz) zubożałe, rodzice Ziembiewicza reprezentują tę warstwę ze wszystkimi jej wadami powierzchowność wykształcenia przy jednoczesnym dużym mniemaniu o sobie konserwatyści, kultywując staro szlacheckie tradycje podtrzymywali znaczenie klasy do której należą ludzie puści, jałowi, niewykształceni, hołdujący reliktom przeszłości, tkwią w niej kultywowanie wypaczonych tradycji szlacheckich, które mogą potwierdzić ich przynależność do prymitywnej już szlachty pozory dawnej elegancji i kultury pod którymi nie kryje się żadna treść nie umieją się dostosować do obecnych warunków (dlatego zubożeli) podsycanie pozorów etykiety dworskiej nie potrafią gospodarować, zarządzanie majątkiem ...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<