Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Modernizm - charakterystyka na podstawie utworów literackich Kazdy okres literacki oraz malarski ma swoje wady i zalety. A jaka byla literatura okresu modernizmu? W porównaniu z poprzednimi epokami byla epoka zdecydowanie wyrózniajaca sie i jedyna w swoim rodzaju. Twórczosc modernistów byla twórczoscia plynaca z glebi serca artysty, czesto nieograniczona zadnymi konwenansami oraz opiniami ludzi. Potwierdzeniem tych slów moga byc przyklady utworów Kasprowisza, Tetmajera i Staffa, a takze innych twórców tej epoki. Okres modernizmu charakteryzowal sie specyficzna atmosfera obyczajowa i kulturowa szczególnie w srodowisku artystów. Prowadzili oni specyficzny i czasami dziwny tryb zycia. Przez niektórych byli wielbieni i nasladowani, przez innych odrzucani i tepieni. Srodowisko artystyczne bylo nazywane cyganeria, Bohema. Okreslenie to oznacza czlowieka pedzacego zycie wlóczegi, który nie troszczy sie o jutro, zyje dniem dzisiejszym czerpiac z niego radosc. Artysci modernizmu nie ulegali konwenansom, celowo szokowali innych. Agresywnie odnosili sie do norm wartosci i postepowania. Podkreslali swa innosc, za pomoca stylu bycia, jezyka, stroju, kwestionowali reguly spoleczne. Wlasnie to styl bycia wpedzal ich w ciagle konflikty z ludzmi prowadzacymi normalny, stateczny tryb zycia. Filistrzy, tak modernisci nazywali reszte spoleczenstwa, byli dla nich negatywnym wzorem zycia. Czesto krytykowali ten wzorzec uwazajac sie za jednostki lepsze, dominujace nad nimi. Taki sposób myslenia umozliwiala im ideologia panujaca w tamtych latach, ideologia Nietzschego. Byla to jedna z trzech ideologii panujacych w okresie Mlodej Polski. Oprócz ideologii Nietzschego, w utworach literackich maja swoje odbicie takze ideologie Schopenhauera i Bergsona. Nietzsche mial najwiekszy wplyw na twórczosc Staffa, zwlaszcza w pierwszym okresie jego twórczosci. Widoczne jest to bardzo dobrze w utworze Kowal ze zbioru Sny o potedze . Jest to utwór wzywajacy do czynu, do samodoskonalenia sie. Podmiot liryczny wyznaje swoje uczucia, mysli i zamiary. Chce wypracowac swoja osobowosc. Uwaza, iz czlowiek, który nie stara sie samo doskonalic powinien zginac. Kowal jest tutaj symbolem czlowieka, który ksztaltuje swój charakter ,jest w stanie byc odpowiedzialnym za swój los. Utwór ten jest przeciwstawieniem sie dekadentyzmowi i pesymizmowi, które dominuja w twórczosci wielu poetów tamtej epoki. Nastrój dekadentyzmu wynika z panujacego pogladu o nieuchronnej klesce i katastrofie, spowodowanej rozwojem cywilizacji i zblizajacym sie koncem wieku. Najbardziej charakterystycznymi cechami dekadentyzmu jest totalna niechec istnienia, wyczerpanie ideologiczne i chec oderwania sie od otaczajacej ponurej rzeczywistosci. Nastrojom tym poddal sie takze Staff, w wierszu Deszcz jesienny . Tlem refleksji jest przyroda, która wspólgra z nastrojem autora. Patrzy on na swiat przez zamazane deszczem szyby. Swiat jawi sie w kolorach szarych, ciemnych, poglebiajacych nastrój pesymizmu. Atmosfere przygnebienia poglebiaja takze efekty dzwiekowe, uderzajace rytmicznie w szyby krople deszczu. Utwór zbudowany jest z trzech obrazów przedzielonych monotonnym refrenem. O szyby deszcz dzwoni, deszcz, dzwoni jesienny... . Pierwszy obraz to odbicie ponurego nastroju: przed oczami przesuwa sie korowód zjaw które odchodza w dal. Sa to marzenia i sny, które nigdy nie zostaly zrealizowane, refleksje typowe dla dekadentów smutne, mówiace o upadku. Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze Na prózno czekaly (...) W dal poszly przez chmurna pustynie (...) Szukaja ustronia na ciche swe groby (...) A z oczu im leca lzy... Rozpacz tak placze . Druga wizja to wspomnienie pogrzebu, opuszczenia. Poeta wychodzi z zamknietego kregu wlasnych nieszczesc i zauwaza cierpienia innych. Natomiast trzecia czesc to obraz symbolicznego ogrodu dobroci, do którego wszedl szatan i poczynil spustoszenia, zmienil go w pustynie, sprowadzil nieszczescia na ludzi. Widzac ogrom cierpienia ludzkiego, wywolanego jego postepowaniem, zaplakal nad tym, co zrobil. Uderzajacy o szyby deszcz wyrywa poete z zamyslenia. To byly tylko majaki. Obraz ponurego i deszczowego dnia jesiennego jest bardzo plastyczny. Efekt ten zostal osiagniety dzieki licznym wyrazom dzwiekonasladowczym oraz okreslonej kolorystyce opisywanej rzeczywistosci. Jednak Staff nie byl jedynym poeta bedacym pod wplywem nastrojów dekadenckich. Mozna smialo powiedziec iz wszyscy twórcy tej epoki przezywali w swojej twórczosci okres apatii i przygnebienia. Dekadentyzm w literaturze zapoczatkowal w swoich utworach Charles Baudelaire. Jednym z nich jest Padlina . Padlina jest utworem bardzo plastycznym. Jego plastycznosc wynika ze sposobu opisu i przejscia od sielankowej przechadzki do odrazajacego opisu padliny. Zwloki okreslane sa brutalnie i drastycznie. Budza uczucie wstretu i obrzydzenia. Padlina jest synonimem smierci. Drastyczne jest takze przyrównanie do zwlok pieknej dziewczyny towarzyszacej podmiotowi lirycznemu. ...upodobnisz sie do tego zlota mój aniele . Autor uwaza, iz zycie nie ma sensu bo zawsze prowadzi do smierci i pozostawienia zgnilizny. Nie pozostawiamy po sobie niczego. Ludzie podlegaja prawom natury i maja swiadomosc przemijania, a symbolem przemijania jest ludzkie cialo. Jednak czlowiek to nie tylko cialo, pozostaja uczucia. Autor uwaza, iz dusza czlowieka i uczucia nie podlegaja przemijaniu, tak samo zreszta jak sztuka. Bardzo silne wplywy dekadentyzmu sa widoczne w twórczosci czolowego liryka mlodej polski Kazimierza Przerwy - Tetmajera. W jego utworach dekadentyzm wylania sie przede wszystkim w przedstawionych symbolach i alegoriach. Najlepszym przykladem nastrojów dekadenckich jest Koniec wieku XIX . Utwór ten nazwano manifestem ideowym dekadentów, poniewaz przedstawia sylwetke duchowa pokolenia z przelomu XIX/XX wieku. Bohater wiersza to czlowiek z konca XIXw. Reprezentuje on swoje pokolenie. Jest zniechecony do zycia, nie potrafi znalezc drogi, która móglby kroczyc, nie umie bronic sie przed niebezpieczenstwami. Przyczynami takiej postawy jest rozczarowanie do idei pozytywistycznych i wszelkich form aktywnosci zyciowej; Idee?... Alei lat minely tysiace, A idee sa zawsze ideami , bezcelowosc wszelkich dociekan i badan, a takze niewiara w mozliwosc przeciwdzialania panoszacemu sie zlu: Walka?... Ale czyz mrówka wrzucona na szyny moze walczyc z pociagiem nadchodzacym w pedzie? Kolejna przyczyna jest niemoznosc pelnego korzystania z radosci zycia: Uzycie?... Alez w duszy jest zawsze cos na dnie, co wsród uzycia pragnie, wsród rozkoszy zada. Innymi z kolei sa utrata wiary w Boga, w sile ludzkiego czlowieczenstwa i niedorzecznosci istnienia ludzkiego bytu: przeklenstwo?... Tylko dziki, kiedy sie skaleczy, zlorzeczy swemu bogu, skrytemu w przestworze. Bierna postawa czlowieka konca XIX wieku wynika z przekonania o bezskutecznosci swoich dzialan. Kolejnym dekadenckim utworem Tetmajera jest Hymn do Nirvany . Jest on wyrazem tesknoty autora za unicestwieniem i oderwaniem sie od zycia doczesnego. Utwór ten przypomina modlitwe Ojcze nasz. Ma on charakter modlitwy do Nirwany, by ta uwolnila autora od bólu istnienia. Poeta okresla zycie jako otchlan klesk i cierpien, konczacych sie krzywd ludzkich, wobec których jest bezsilny. Czuje wstret do rzeczywistosci, która przepelniona jest podloscia i nienawiscia. Uwaza iz tylko stan nirwany moze go oderwac od zla. Kolejnym twórca w którego utworach przewijal sie skrajny pesymizm i katastrofizm byl Jan Kasprowicz. Te dwa czynniki uwidaczniaja sie zwlaszcza w hymnach, Swiety boze, swiety mocny , oraz Dies Irae . Hymn Swiety boze, swiety mocny jest ponura wizja wedrówki ludzi do zatracenia. Udreczony podmiot liryczny, porównany do skrwawionego, konajacego ptaka, blaga Boga o zmilowanie nad ludzkoscia, która prowadzi przez zycie slepy los. Droga ta wiedzie do grobu, a na czele calego pochodu kroczy z usmiechem na trupich ustach smierc. Wizja grobu, który czlowiek kopie dla siebie juz od pierwszych swoich dni, poglebia katastroficzna wymowe utworu. Nieszczesni ludzie, blagaja Boga o zmilowanie, prosza, by nie dopuscil do tego, aby zapanowal nad nimi Szatan. Przyroda opisana w utworze tez obumiera, nie ma juz w sobie sily i soków zyciowych, wspólodczuwa i cierpi z czlowiekiem, jest skazana na zaglade. Pochód roslinnosci ukazany zostal w fioletowych i zóltych barwach. Ponadto, jak twierdzi autor, Bóg jest daleko od ziemskiego stworzenia, zajmuje sie sloncem, gwiazdami, upaja sie wielkoscia swojego dziela. (...) i ani spojrzysz na padoly senne (...) (...) i plodzisz zasiew na byty, na pelne cierpien zywoty, które tez musza umrzec, w samotny klasc sie grób... Do tego uwaza iz to przez Boskie zaniedbania po ziemi krazy Szatan. On, sprawca zla i cierpienia, jest obok czlowieka, nie opuszcza go. Blagania o zmiane stanu rzeczy podmiotu lirycznego spotykaja sie z milczeniem Boga. Autor twierdzi, iz widocznie Najwyzszy Stwórca, wbrew ludzkim nadziejom, nie jest w stanie przeciwstawic sie zlu i poczuciu bezsilnosci wobec niedoli. Widzac, iz u Boga nie mozna znalezc posluchania, twierdzi, iz nalezy wiec przeblagac Szatana, prawdziwego wladce swiata, aby zlitowal sie nad ziemia. Ostatnia apostrofa do Boga to wyraz buntu i niezgody wobec Wszechmogacego, który jest tylko madroscia, nie ma w Nim milosci. Kolejnym hymnem o podobnym klimacie jest Dies irae , czyli dzien gniewu. Jest on wizja Sadu Ostatecznego: Traba dziwny dzwiek rozsieje, Ogien skrzepnie, blask sciemnieje (...) Z drzew wiecznosci spadna liscie na Sedziego straszne przyjscie (...) Autor w tym utworze przedstawia uczucia zwyklych ludzi, których dzien konca swiata i oczekiwanie na sad sprawiedliwego i groznego Boga zawsze napawal przerazeniem. Ludzkosc jest przerazona tym, co sie ma stac w ten dzien ostatni: ziemia sie rózstepuje, wala sie góry i lasy, rzeka i morzem plynie ciepla krew, wypelzaja z mulu pokrywajacego swiat zmije, pijawki i czarne jaszczury. Z ziemi wyrasta czarny las miliardów krzyzy. Odrzucona od bram niebios grzeszna ludzkosc podaza na stracenie, w wieczny chaos mak . Zrozpaczony podmiot liryczny pyta Boga o cel zycia naznaczonego grzechem pierworodnym, sila ciagnaca ludzi w zlo. Kasprowicz jest pierwszym poeta Mlodej Polski oskarzajacym Boga. Jego walka z Bogiem jest bardzo zblizona do Wielkiej Improwizacji zawartej w III czesci Dziadów . Prometeizm, który jest cecha zaczerpnieta z romantyzmu, przejawia sie w walce z Bogiem, który bedac stwórca calego swiata nie zajmuje sie nim i skazuje go na zlo i rzady Szatana. W twórczosci Kasprowicza jednak, obok utworów dekadenckich przewijal sie takze realizm i naturalizm wyplywajacy z pochodz...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<