Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Następca tronu i jego towarzysz biegli z ćwierć godziny po skalistym grzbiecie wzgórza, coraz bliżej słysząc trąbki, które wciąż gwałtowniej i gwałtowniej wygrywały alarm. Nareszcie znaleźli się w miejscu, skąd można było ogarnąć wzrokiem całą okolicę. Na lewo ciągnęła się szosa, za którą dokładnie było widać miasto Pi-Bailos, stojące za nim pułki następcy tronu i ogromny tuman pyłu, który unosił się nad nacierającym ze wschodu przeciwnikiem. Na prawo ział szeroki wąwóz, środkiem którego pułk grecki ciągnął wojenne machiny. Niedaleko od szosy wąwóz ten zlewał się z drugim, szerszym, który wychodził z głębi pustyni. Otóż w tym punkcie działo się coś niezwykłego. Grecy z machinami stali bezczynnie niedaleko połączenia obu wąwozów; lecz na samym połączeniu, między szosą a sztabem następcy, wyciągnęły się cztery gęste szeregi jakiegoś innego wojska, niby cztery płoty najeżone iskrzącymi włóczniami. Mimo bardzo spadzistej drogi książę cwałem zbiegł do swego oddziału, do miejsca, gdzie stał minister wojny otoczony oficerami. - Co się tu dzieje?... - groźnie zawołał. - Dlaczego trąbicie alarm zamiast maszerować?... - Jesteśmy odcięci - rzekł Herhor. - Kto?... przez kogo?... - Nasz oddział przez trzy pułki Nitagera, które wyszły z pustyni. - Więc tam, blisko szosy, stoi nieprzyjaciel?... - Stoi sam niezwyciężony Nitager... Zdawało się, że w tej chwili następca tronu oszalał. Skrzywiły mu się usta, oczy wyszły z orbit. Wydobył miecz i pobiegłszy do Greków krzyknął chrapliwym głosem: - Za mną na tych, którzy nam zastąpili drogę!... - Żyj wiecznie, erpatre!... - zawołał Patrokles, równie dobywając miecza. - Naprzód, potomkowie Achillesa!... - zwrócił się do swoich żołnierzy. - Pokażmy egipskim krowiarzom, że nas zatrzymywać nie wolno!... Trąbki zagrały do ataku. Cztery krótkie, ale wyprostowane szeregi poszły naprzód, wzbił się tuman pyłu i krzyk na cześć Ramzesa. W parę minut Grecy znaleźli się wobec pułków egipskich i - zawahali się. - Naprzód!... - wołał następca biegnąc z mieczem w ręku. Grecy zniżyli włócznie. W szeregach przeciwnych zrobił się jakiś ruch, przeleciał szmer i - również zniżyły się włócznie. - Kto wy jesteście, szaleńcy?... - odezwał się potężny głos ze strony przeciwnej. - Następca tronu!... - odpowiedział Patrokles. Chwila ciszy. - Rozstąpić się!... - powtórzył ten sam wielki głos co pierwej. Pułki armii wschodniej z wolna otworzyły się jak ciężkie podwójne wrota i - grecki oddział przeszedł. Wówczas do następcy zbliżył się siwy wojownik w złocistym hełmie i zbroi i nisko skłoniwszy się rzekł: - Zwyciężyłeś, erpatre. Tylko wielki wódz w ten sposób wydobywa się z kłopotu. - Ty jesteś Nitager, najwaleczniejszy z walecznych!... - zawołał książę. W tej chwili zbliżył się do nich minister wojny, który słyszał rozmowę, i rzekł cierpko: - A gdyby po waszej stronie znalazł się równie niesforny wódz, jak erpatre, czym zakończylibyśmy manewry? - Dajże spokój młodemu wojownikowi! - odparł Nitager. Czyliż nie wystarcza ci, że pokazał lwie pazury, jak przystało na dziecię faraonów?... Tutmozis słysząc, jaki obrót przybiera rozmowa, zwrócił się do Nitagera: - Skąd wziąłeś się tutaj, dostojny wodzu, jeżeli główne twoje siły znajdują się przed naszą armią? - Wiedziałem, jak niedołężnie maszeruje oddział z Memfis, gdy następca gromadzi pułki pod Pi-Bailos. No i dla śmiechu chciałem przyłapać was, paniczyków... Na moje nieszczęście znalazł się tu następca i popsuł mi plany. Tak zawsze postępuj, Ramzesie, naturalnie wobec prawdziwych nieprzyjaciół. - A jeżeli, jak dziś, trafi na trzy razy większą siłę?... - zapytał Herhor. - Więcej znaczy odważny rozum aniżeli siła - odpowiedział stary wódz. - Słoń jest pięćdziesiąt razy mocniejszym od człowieka, a jednak ulega mu lub ginie z jego ręki... Herhor słuchał w milczeniu. Manewry uznano za skończone. Następca tronu w towarzystwie ministra i wodzów pojechał do wojsk pod Pi-Bailos, przywitał weteranów Nitagera i pożegnał swoje pułki rozkazując im iść na wschód i życząc powodzenia. Następnie otoczony wielką świtą wracał szosą do Memfis wśród tłumów z ziemi Gosen, które z zielonymi gałązkami i w świątecznych szatach pozdrawiały zwycięzcę. Gdy gościniec skręcił ku pustyni, tłum przerzedził się; a gdy zbliżyli się do miejsca, gdzie sztab następcy z powodu skarabeuszów wszedł do wąwozu, na szosie już nie było nikogo. Wtedy Ramzes skinął na Tutmozisa i wskazując mu łysy pagórek szepnął: - Pójdziesz tam, do Sary... - Rozumiem. - I powiesz jej ojcu, że oddaję mu folwark pod Memfisem. - Rozumiem. Pojutrze będziesz ją miał. Po tej wymianie zdań Tutmozis cofnął się ku maszerującym za świtą wojskom i zniknął. Prawie naprzeciw wąwozu, do którego z rana wjechały machiny wojenne, o kilkanaście kroków za szosą rosło nieduże, choć stare drzewo tamaryndowe. W tym miejscu zatrzymała się straż poprzedzająca książęcą świtę. - Czy znowu spotykamy się ze skarabeuszami?... - zapytał ze śmiechem następca tronu ministra. - Zobaczymy - odparł Herhor. Jakoż zobaczyli: na wątłym drzewie wisiał nagi człowiek. - Cóż to znaczy! - zawołał wzruszony następca. Pobiegli do drzewa adiutanci i przekonali się, że wisielcem jest ów stary chłop, któremu wojsko zasypało kanał. - Słusznie powiesił się - krzyczał między oficerami Eunana. - Czybyście uwierzyli, że ten nędzny niewolnik ośmielił się schwytać za nogi jego dostojność ministra!.. Ramzes usłyszawszy to zatrzymał konia. Następnie zsiadł i zbliżył się do złowrogiego drzewa. Chłop wisiał z głową wyciągniętą naprzód; miał usta szeroko otwarte, dłonie zwrócone do widzów, a w oczach zgrozę. Wyglądał jak człowiek, który chce coś powiedzieć, ale mu głosu zabrakło. - Nieszczęśliwy - westchnął ze współczuciem książę. Gdy wrócił do orszaku, kazał sobie opowiedzieć historię chłopa, a później przez długi czas jechał milczący. Przed oczyma wciąż stał mu obraz samobójcy, a w sercu nurtowało uczucie, że temu pogardzonemu niewolnikowi stała się wielka krzywda. Tak niezmierna krzywda, że nad nią mógł zastanawiać się nawet on, syn i następca faraona. Gorąco było nieznośne, kurz wysuszał wargi i kłuł oczy ludziom i zwierzętom. Zatrzymano oddział na krótki postój, a tymczasem Nitager kończył rozmowę z ministrem. - Moi oficerowie - mówił stary wódz - nie patrzą pod nogi, tylko przed siebie. I może dlatego nigdy nie zaskoczył mnie nieprzyjaciel. - Tym przypomniałeś mi, wasza dostojność, że powinienem zapłacić pewne długi - odparł Herhor i kazał zgromadzić się oficerom i żołnierzom, jacy byli pod ręką. - A teraz - rzekł minister - zawołajcie Eunanę. Obwieszony amuletami oficer znalazł się tak prędko, jakby od dawna czekał na to wezwanie. Na jego twarzy malowała się radość, z trudem hamowana przez pokorę. Herhor, ujrzawszy przed sobą Eunanę, zaczął: - Z woli jego świątobliwości, wraz ze skończeniem manewrów, najwyższa władza wojskowa znowu przechodzi w moje ręce. Obecni pochylili głowy. - Władzy tej wypada mi użyć przede wszystkim na wymiar sprawiedliwości... Oficerowie zaczęli spoglądać po sobie. - Eunano - ciągnął minister - wiem, że zawsze byłeś jednym z najpilniejszych oficerów... - Prawda mówi przez wasze usta, dostojny panie - odparł Eunana. - Jak palma czeka na rosę, tak ja na rozkazy zwierzchników. A gdy ich nie otrzymuję, jestem jak sierota w pustyni, szukająca drogi swojej. Okryci bliznami oficerowie Nitagera z podziwem przysłuchiwali się wartkiej wymowie Eunany i myśleli w sobie : „Ten będzie wywyższony nad innych!” - Eunano - mówił minister - jesteś nie tylko pilny, ale i pobożny; nie tylko pobożny, ale i czujny jak ibis nad wodą. Bogowie też zleli na ciebie wielkie dobrodziejstwa: dali ci wężową przezorność i wzrok jastrzębia... - Czysta prawda płynie z ust waszej dostojności - wtrącił Eunana. - Gdyby nie mój dziwny wzrok, nie wypatrzyłbym dwu świętych skarabeuszów... - Tak - przerwał minister - i nie uratowałbyś naszego obozu od świętokradztwa. Za ten czyn, godny najpobożniejszego Egipcjanina, daję ci... Tu minister zdjął z palca złoty pierścień. - Daję ci ten oto pierśc...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<