Pisarze drugiej polowy XIX w. próbuja realizowac zasade typowosci wcielajac to co ogólne w to co jednostkowe

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Pisarze drugiej polowy XIX w. próbuja realizowac zasade typowosci wcielajac to co ogólne w to co jednostkowe Henryk Markiewicz dowodzi, ze pisarze II polowy XIV w. próbuja realizowac zasade typowosci wcielajac to co ogólne, w to, co jednostkowe . Na wybranych przykladach dowiez slusznosci badz nieslusznosci tej opinii. Druga polowa XIX w. to okres bujnego rozwoju kapitalizmu, okres klasowej segregacji i wszechwladzy pieniadza. W literaturze to czas autorów podgladaczy i eksperymentatorów , okres dominacji dwóch stylów: realizmu i jego bardziej radykalnego odlamu - naturalizmu. Zgodnie z teoria o sinusoidzie epok znów zmienila sie funkcja literatury i tak jak w klasycyzmie, czy renesansie miala byc przede wszystkim uzyteczna. Miala analizowac rzeczywistosc, pokazywac ja, pozwalac na wyciagniecie wniosków i sklonic do poprawy. Mozna by powiedziec, ze realizowala starozytna zasade mimesis, tyle ze na miejscu antycznego dramatu pojawila sie powiesc. To co laczy wiekszosc realistycznych utworów i wyróznia je sposród innych zauwazyl Henryk Markiewicz. Powiedzial o nich, ze wcielaja to co ogólne, w to, co jednostkowe . Przedstawiaja jedna postac, która skupia w sobie cechy calej grupy spolecznej, do której nalezy. Postac ta bedzie mieszkala w takim miejscu, w jakim moglo by mieszkac milion innych osób, bedzie nosila takie ubrania, jak tenze milion i podejmie takie same jak on decyzje. Bohater nie jest jednostka wyrózniajaca sie z tlumu. Przestaje wazne byc to jak sie nazywa z jakiego miasta pochodzi. Podswiadomie traktujemy go nie jako osobe, ale jako pewna ikonke , miniature, która w najbardziej skondensowany sposób przedstawia nam ogromne grupy spoleczne. Jako jeden z pierwszych zasade ta stosuje Balzac. W swojej powiesci Ojciec Gorriot sklad bohaterów dobrany jest przede wszystkim tak, zeby jak najpelniej przedstawic gwaltowne zmiany zachodzace w spoleczenstwie. Ludzi przemijajacej epoki reprezentuje tytulowy Gorriot, ludzi dopiero uczacych sie nowych zasad, wchodzacych w nowe realia przedstawia Rastignac, symbolami grupy juz zakorzenionej w swiecie wczesnego kapitalizmu, kultu pieniadza, dominacji miast sa: pani Vauquer, Vautrin i córki Gorriota. Teze Markiewicza potwierdza dodatkowo specyficzny sposób charakterystyki, przez tzw. zabieg milieu. Polega to na przedstawianiu postaci za pomoca przedmiotów, których uzywa, pomieszczen, w których mieszka, ludzi, z którymi przebywa. Swoje ikonki stworzyli tez dwaj pózniejsi autorzy: Charles Dickens i Boleslaw Prus. Obaj chcieli przedstawic calosciowa wizje pozytywistycznego spoleczenstwa swoich miast, Anglik Londynu, Polak Warszawy. W ich powiesciach zawsze spotkamy jednego, najbardziej charakterystycznego przedstawiciela swojej grupy spolecznej. Od robotnika, przez burzuja po arystokrate. Od zyda, przez katolika do protestanta. Zasade wcielania rzeczy ogólnych, w rzeczy jednostkowe ...

>>>Kup "matura cd" !!!<<<