Rola poety i poezji w utworach literackich epoki romantyzmu

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Rola poety i poezji w utworach literackich epoki romantyzmu Poeta: Nie jest rzemieslnikiem, ale artysta, który tworzy pod wplywem chwili, natchnienia i emocji. Jest to czlowiek wyjatkowy i nie kazdy moze nim byc. Jego warsztatem literackim sa jego wlasne uczucia, nie ma uksztaltowanych i wypracowanych srodków. Chodzi mi o to, aby jezyk gietki Powiedzial wszystko, co pomysli glowa, A czasem byl jak piorun jasny, predki, A czasem smutny jako piesn stepowa, A czasem jako skarga nimfy mietki, A czasem piekny jak aniolów mowa ... Aby przelecial wszystko ducha skrzydlem. Strofa byc winna taktem, nie wedzidlem. J. Slowacki Beniowski Poeta to wybraniec, czlowiek wyjatkowy, czujacy pewne powolanie i poslannictwo, które wypelnia bez ogladania sie na wszystko, co mogloby mu przeszkodzic. Jest to czlowiek zbuntowany przeciw swiatu i czesto takze Bogu. Sam chce byc twórca i kreatorem. Czuje sie wodzem i sadzi, ze jest w stanie zbudowac lepszy swiat i pomóc ludziom (tym zwyklym i szarym). Bo piekno na to jest, by zachwycalo Do pracy - praca, by sie zmartwychwstalo. Bo nie jest swiatlo, by pod korcem stalo, Ani sól ziemi do przypraw kuchennych. K. C. Norwid Promethidion Poeta nie moze byc zwyklym czlowiekiem, bo caly musi poswiecic sie poezji. Nie moze miec rodziny ani domu. Bycie poeta jest swego rodzaju nieszczesciem dla jego najblizszego otoczenia i rodziny, bo taki czlowiek zyje po prostu w innym wymiarze i zwykli ludzie nie sa w stanie go zrozumiec. Przykladem moze tu byc bohater Nie-boskiej komedii Z. Krasinskiego. Nie moze on pogodzic obowiazków meza i poety. Ziemskosc jego zycia przeszkadzala szlachetnym idealom i rozwojowi czesci poetyckiej tego tworu jakim byl. Poezja: Jest niczym innym jak ujsciem wnetrza duszy czlowieka. Jest stanem ducha przelanym na papier w mozliwie najbardziej wiarygodny sposób. Jest jego odczuciami i reakcja na swiat zewnetrzny i wewnetrzne emocje. Stad poezja mówi o stanie duchowym, a nie materialnym i wyraza to poprzez abstrakcje, a nie konkret. Cele: Celem poety i poezji jest przekazac wartosc wszechswiata, zbudzic ludzkosc do dzialania i pomóc jej w walce o owa wartosc. W przypadku Polski poezji miala specyficzne zadania, bo przeciez kraj, który znajdowal sie ciagle w niewoli potrzebowal nieustannej pomocy duchowej, która pobudzilaby go do wielkich czynów narodowowyzwolenczych. Najlepiej o tym swiadczy fragment z Konrada Wallenroda A. Mickiewicza (piesn wajdeloty): O, wiesci gminna! ty arko przymierza Miedzy dawnymi i mlodszymi laty, W tobie lud sklada lud swego rycerza, Swych mysli przedze i swych uczuc kwiaty. Arko! tys zadnym niezlamana ciosem, Póki cie wlasny lud nie zniewazy, O piesni gminna, ty stoisz na strazy Narodowego pamiatek kosciola, Z archanielskimi skrzydlami i glosem, Ty czasem i dzierzysz miecz archaniola. Poezja ma wiec ogromna moc, potrafi zachowac dla przyszlych pokolen pamiec bohaterów i wielkich czynów. Tym, który je przekaze jest poeta-bard (wajdelota). Nie, ja przezyje... i ciebie, mój synu! - Chce jeszcze zostac, zamknac twe powieki, I zyc, azebym slawe twego czynu Zachowal swiatu, rozglosil na wieki. (...) Gdzie nie dobiegne, piesn moja doleci, Bard dla rycerzy w bitwach, a niewiasta Bedzie ja spiewac dla swych dzieci; Bedzie ja spiewac i kiedys w przyszlosci Z tej piesni wstanie msciciel naszych kosci! Innym celem poezji bylo po prostu wyrazenie wnetrza artysty, jego niepokojów oraz tego jak odbiera swiat. W Testamencie moim Juliusza Slowackiego autor zegna sie ze swiatem i rozlicza sie ze swojego zycia z tymi, którzy pozostana. Mówi jakie idealy nim kierowaly i zaluje jedynie tego, ze nie byl w stanie pozostawic po sobie nic trwalego ( ani dla mojej lutni, ani dla imienia ). Pomimo tego rozkazuje potomnym: Lecz zaklinam, niech zywi nie traca nadziei I przed narodem niosa oswiaty kaganiec, A kiedy trzeba na smierc...

>>>Kup "matura cd" !!!<<<