Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

ROMANTYZM - Granice chronologiczne polskiego romantyzmu wyznaczają daty 1822-1863. Pierwsza data oznacza rok wydania pierwszego pełnego dzieła romantycznego Ballady i romanse A. Mickiewicza. Rok 1863 jest rokiem wybuchstania styczniowego wyrosłego z tradycji romantycznych i dających im kres. APOTEOZA spisku i rewolucji romantyzm jako najwyższą wartość traktował wolność jednostki i narodów. Różne układy społeczne i polityczne sprawiały, że wielu ludzi było tej wolności pozbawionych. Romantyzm prowodował bezkompromisową walkę o wolność i niepodległość. Walka ta miała być toczona metodami spiskowymi i konspiracyjnymi co stawiało bohatera romantycznego przed dylematami moralnymi i wyborem pomiędzy szczęściem osobistym a walką prowadzoną wbrew moralności. W literaturze tej wyrażony jest także kult młodości. Metody poznania świata - świat był dla ludzi epoki romantyzmu swoistą jednością opartą na antymoni. Rozwijał się dzięki walce tego co materialne z tym co duchowe. Według romantyków do poznania świata prowadził nie rozum a doświadczenie. Wierzono w istnienie świata metafizycznego, nie poznawalnego zmysłami. Koncepcja jednostki - w centrum zainteresowania romantyków znalazła się wybitna indywidualność. Romantyczny bohater był geniuszem, wybrańcem wśród milionów obdażonym wielką indywidualnością. Był on człowiekiem zbuntowanym, o ogromnym doświadczeniu, inteligentny, bystry, przewidujący i pełniący najczęściej funkcję dowódcy. Odrzucał tłum i pospolitość poświęcając się samotnie dla szczęścia ogółu. Sam był postacią tragiczną, rozdartą wewnętrznie, osamotnioną i nie rozumianą przez bliskich. Romantyczna ludowość - Ludzie tej epoki zauważyli i docenili wartość kultury ludowej, która ich zdaniem powinna pełnić rolę kultury narodowej. Kultura ta była jeszcze nie skażona obcymi wpływami. Fascynacja ludowością sprawiła że romantycy przyjęli ludową koncepcję świata - wiarą w istnienie świata duchów i tajemniczych zjawisk oraz koncepcja ta nakładała też ścisły związek pomiędzy człowiekiem a przyrodą. Kult miłości - romantyczna miłość to potężna namiętność, siła niszczycielska wobec której rozum jest bezsilny. Romantycy wierzyli w istnienie dusz pokrewnych które czasami się spotykają wcielone w kochanków. Spotkania te niosą ze sobą miłość a także zazwyczaj cierpienie. Kochanków dzielą olbrzymie przeszkody które są przez nich nie do pokonania. Są to przeszkody obyczajowe (Jedno z nich jest zamężne) wyznaniowe, stanowe. Miłość ta nie może być spełniona na ziemi. Ich dusze miały się spotkać dopiero po śmierci gdzie czeka ich rajskie szczęście. Koncepcja natury - Natura była pojmowana jako twór wiecznie żywy, tajemniczy, mający duszę. Fascynowała ich tajemnica nieustannego odradzania się przyrody. Jej cząstką i zarazem najdoskonalszym elementem był człowiek. W romantycznej literaturze pełniła ona różnorodne funkcje: była tłem wydarzeń, sędzią, katem, przyjacielem czy też poteżną siłą ingerującą w życie ludzi. Kult poety i poezji - Dla romantyków poezja była najdoskonalszą ze wszystkich dziedzin twórczości zaś poeta był istotą wybraną przez stwórcę. Poeta i poezja odgrywały w romantyźmie niezwykłą rolę. Poeta był przewodnikiem narodu, jego wieszczem a poezja narzędziem komunikowania się z tym narodem, społeczeństwem. Literatura tego okresu miała budzić sumienie w narodzie, pokazywać metody walki. Natomiast poeta miał być wodzem, politykiem, wywoływać zbiorowe uczucia i panować nad nimi. Poeta miał w nieskrępowany sposób wyrażać swoje ideały. ADAM MICKIEWICZ - ur. w Zaolsiu koło Nowogródka 24-12-1798 r. Jego rodzice pochodzili z drobnej szlachty. W 1815 r. Adam ukończył w Nowogródku szkołę powiatową. Potem wyjechał studiować w Wilnie na kierunku nauczycielskim wydziału literatury i sztuk wyzwolonych. w roku 1817 stał się współzałożycielem Towarzystwa Filomatów. W latach 1819-23 odpracowywał stypendium rządowe jako nauczyciel. w tym czasie w 1820 r. zm. jego matka. W 1822 r. w nocy 4-5 11 został aresztowany. Uwolnino go dopiero 3-5-1824 r. za poręczeniem Lelewela. W latach 1824-29 przebywał w Petersburgu, Odessie i Moskwie. Z Rosji udał się do Niemiec a stamtąd do Włoch. W 1831 udał się do Paryża. Od 1833 redagował pismo Pielgrzym a w czerwcu ożenił się z Cecylią Szymanowską. W roku 1841 poznał Towiańskiego. W roku 1848 próbował powołać legion Polski w Rzymie. Jego żona zmarła w 1855 r. a on 26 listopada tegoż roku w Konstantynopolu. ODA DO MŁODOŚCI - jest ona krytyką starego świata, świata rzeczywistego a odpowiedzialność za niego ciąży na pokoleniu ludzi dorosłych. Świat ten jest pełen egoizmu, panuje w nim atmosfera zniewalająca do działania, brak jest tu miłości. Do szpetoty tego świata przyczynili się starzy jego mieszkańcy swoją gnuśnością, barkiem aktywności życiowej, niezdolnością do myślenia i działania. Należy im odebrać prawo do rządzenia światem a dać je młodym. Ukazany jest tu również program młodych. Ich obowiązkiem jest uczynienie go wolnym, sprawiedliwym, przyjaznym ludziom. Aby tego dokonać muszą działać wspólnie i podporządkować swoje szczęście szczęściu ogółu. Poeta wymaga od nich poświęcenia i ofiar: I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu, Jeżeli poległym ciałem Dał innym szczebel do sławy grodu. Powinni oni się wzorować na Herkulesie który potrafił sprostać najniebezpieczniejszym zadaniom i wyzwaniom losu. Młodzi powinni być maksymalistami wyznaczającymi sobie najtrudniejsze cele. Ich działaniu powinien towarzyszyć entuzjazm, wiara w siebie i wzajemna miłość. Oda ta ma charakter rozkazu adresowanego do młodzieży aby ta dokonała przebudowy świata. Poeta wyraża również wiarę w młodych ludzi. Oda kończy się opisem nowego świata w którym zrealizowane są ideały ludzkości. Oda zawiera zarówno cechy klasyczne epoki oświecenia jak i cechy romantyczne. Do tych pierwszych zaliczamy: kompozycję opartą na kontraście (świat młodości i starości), hasło pracy nad własnym charakterem, motywy antyczne (postać Heraklesa), podporządkowanie siebie ogółowi, jednostki społeczeństwu i odebranie jej cech indywidualnych. Ponadto oda była gatunkiem literackim bardzo popularnym w epoce oświecenia. Do cech romantycznych zaliczamy: apoteozę młodości, romantyczny entuzjazm, prymat uczucia nad rozumem, potoczne słownictwo (wody trupie). Dziady cz.2 - dramat jest nie tylko obrazem fascynującego romantyków ludowego obrzędu ale także moralitetem zawierającym refleksje na temat ludzkich postaw i wartości którymi w życiu należy się kierować. Poeta mówi, że jednym z warunków pełnego człowieczeństwa jest cierpienie, człowiekowi nie wolno się łudzić gdyż jest przeznaczony do radości i przyjemności ale jego życie musi być także naznaczone bólem i przykrościami. Prawdę tą ilustrują przybyłe duchy Rózi i Józia, dzieci które nie dostąpiły po śmierci zbawienia gdyż nie zaznały w życiu goryczy i bólu, dlatego też przybyły do kaplicy prosić o ziarno gorczycy symbolizujące cierpienie. Odchodząc pozostawiły przestrogę: Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie . Dla pełni człowieczeństwa potrzebne jest także przeżycie miłości do drugiego człowieka. Tą prawdę symbolizuje pojawienie się pasterki Zosi. Jej duch przybył tu aby ostrzec ludzi przed egoizmem i zakochaniem się w sobie. Nikomu nie wolno się bawić uczuciami innych ludzi, drwić z nich i ich lekceważyć. Prawda ta została wyrażona w słowach: Kto nie dotknął ziemi ni razu, Ten nigdy nie może być w niebie Kolejną myśl ilustruje Widmo - duch dziedzica zesłany na wieczną mękę i głód za okrutne traktowanie swych poddanych. Człowiek ten za życia nie widział w swych poddanych ludzi a narzędzia pracy nie zasługujące na litość. Widmo zostawia przestrogę: Bo kto nie był ni razu człowiekiem, Temu człowiek nic nie pomoże .CECHY LUDOWOŚCI:ludowe obrzędy i ludowi bohaterowie, wiara w możliwość nawiązania kontaktu ze światem pozazmysłowym, wiara w możliwość pomocy cierpiącym duszom, postać Guślarza - człowieka wtajemniczonego, obdarzonego szczególną mocą, zasada nie masz winy bez kary , nastrój grozy i tajemniczości. Dziady cz. 4 - w utworze na przykładzie Gustawa została wyrażona romantyczna koncepcja miłości. Kochankowie są dla siebie przeznaczeni, ich dusze łączy niewidzialna nić. Miłośc jest najwyższym szczęściem ale jest ono nieosiągalne na ziemi. Jest ono wbrew logice świata co wyraził Gustaw w przestrodze. Miłość romantyczna jest silniejsza od śmierci, Gustaw jest przecież duchem jeszcze raz przeżywającym swój dramat miłosny. Miłość ta spełni się dopiero w niebie dlatego Gustaw będzie się błąkał po ziemi aż do śmierci Maryli.CECHY DRAMATU: motywy ludowe (obrzęd), pojawienie się bohaterów zza świata, fascynacja obłąkaniem, samotność i tajemniczość bohatera, kult indywidualizmu (odmienność zachowania Gustawa) niezwykłość jego przeżyć, romantyczny synkretyzm (mieszanie różnych stylów i gatunków) Sonety Krymskie --- Stepy akermańskie - otwierają cykl sonetów, w części opisowej autor daje wyraz swej fascynacji pięknem ukraińskiego stepu. Step przypomina mu bezkresny ocean, wóz którym jedzie łódkę kołyszącą się na falach a krzaki burzana obsypane koralowym kwieciem morskie wyspy. W 1 strofie przedstawiony jest obraz odbierany zmysłem wzroku i dotyku suchy przestwór oceanu . W 2 strofie barwy stepu ustępują grze światła i cienia. Ukazany jest następujący zmierzch, który gasi kolory a na horyzoncie widać jutrzenkę i błyszczące wody Dniestru. W 3 części sonetu krajobraz widziany przekształca się w słyszany. W tym celu autor opisuje dźwięki, które normalnie nie dochodzą do ludzkiego ucha np. kołysanie się motyla na trawie. Obrazy te przywołują tęsknotę za dawno nie widzianą Litwą. W słowach Jedźmy, nikt nie woła wyraża żal nad własnym losem samotnika i tułacza. Kompozycja tego utworu jest niezwykle logiczna i nakrawana na wydobycie sensu wyrażonego w tych słowach. 1 strofa to obraz nasłonecznionego stepu o kontrastowych barwach zieleni i rozsianych plam czerwieni. W 2 strofie obraz stepu jest już inny, kolory zanikają i tracą swą ostrość a na 1 plan wysuwają się refleksy świetlne. W następnym obrazie dominują efekty słuchowe, mające uwydatnić ciszę. Ta cisza potrzebna jest aby móc przejść do opisu własnych emocji, poczucia zagubienia i tęsknoty za krajem. Sonet jest bogaty w środki stylistyczne:przenośnie ( wpłynąłem na suchego przestwór oceanu , wóz nuża się w zieloność ,wśród kwiatów powodzi omijam koralowe ostrowy brzawy ) porównania ( wóz jak łódka brodzi ) epitety( łąk szumiących , koralowe ostrowy , ciągnące żurawie , śliską piersią ) BURZA - w części opisowej odtwarza atmosferę grozy i przerażenia panujące na pokładzie statku podczas morskiej burzy. Poeta opisuje zachowanie się marynarzy usiłujących zabezpieczyć maszty, ryk morskich fal, krzyki zrozpaczonych pasażerów. Ludzki dramat, pośpiech wyraża za pomocą równoważników zdań. 2 część sonetu jest opisem zachowania się podróżnych, którzy nie walczą z burzą, nie ratują statku. Sciśnięci w gromadę modlą się o odpuszczenie win, padają sobie w ramiona. Tylko jeden z nich zachowuje się inaczej, wydaje się być spokojny. Jednak jest to spokój pozorny, bowiem zazdrości on innym iż są w gromadzie i nie czują się samotni. Ostatnia część jest zadumą nad ludzką samotnością, zagubieniem w świecie będącym żródłem najwyższych cierpień. Sonet ten również jest bogaty w środki artystyczne:przenośnie( wicher z triumfem zawył ) czy porównania ( i szedł do okrętu jak żołnierz szturmujący w połamane mury ) BAKCZYSARAJ - Część opisową wypełnia obraz małego i opustoszałego miasta, niegdyś stolicy hanów krymskich. Ich pałace niszczeją pod wpływem nieubłaganego czasu, chylą się ku upadkowi. Druga część jest opisem fontanny jak dotychczas skutecznie opierającej się działaniu czasu. Ostatnia strofa stanowi wyraz tragicznej świadomości klęski wszystkich wartości uznanych przez ludzi za wieczne i niezniszczalne wobec pozornie zmiennego i ulotnego świata przyrody. Również w tych wersach zawarta jest świadomość upokorzenia dumy a może typu człowieka który mieni się być istotą posiadającą wręcz nieograniczoną władzę nad światem i naturą. Sonet kończy się pesymistyczną refleksją związaną z faktem przemijania. BAKCZYSARAJ W NOCY - jest tu ukazany jakby szereg momentów obrazowych powiązanych w całość. Mickiewicz jako malarz jest świetnym plastykiem i doskonale komponuje swe obrazy. Poeta ukazuje usiane gwiazdami niebo i na tym tle biały obłok. Są to elementy o prostej, naturalnej kompozycji, Mickiewicz nie sugeruje bliżej ich kształtu pozostawiając to wyobraźni czytelnika. CZATYRDACH - Jest tu przedstawiony dialog pomiędzy Mirdzą a pielgrzymem. Przez wprowadzenie pierwszej z tych postaci poeta chciał odtworzyć psychikę człowieka wschodu, rozmiłowanego w przepychu barw, blasków i zdobnictwie mowy. Poeta kontrastuje wielkość góry, jej siłę, moc do małości człowieka który jest bezradny na wszystkie nękające go trudności. Natomiast pielgrzym stojąc na szczycie Czatyrdachu podziwia piękno i urodę terenów otaczających górę. Mówi, że jednak lepiej czuł się na Litwie. Poeta czuje się samotny, opuszczony i nikomu nie potrzebny. W tym sonecie również użyto wielu przenośni i porównań góry np. do sułtana tureckiego. AJUDAH - Sonet ten stanowi podsumowanie całości cyklu. Wrażenia związane z panoramą oglądaną ze szczytu są metaforycznym obrazem zdystansowania się podmiotu lirycznego do jego burzliwego życia, które nie szczędziło mu i z pewnością będzie dalej obdażało cierpieniami przekraczającymi często pojęcie zwykłego śmiertelnika. Podmiot liryczny opisuje w 1 części utworu widok rozciągający się przed jego oczami. Stojąc na szczycie góry Ajudach może on bez przeszkód spoglądając w dół na spienione morskie wody, które bezustannie atakują rozciągający się u stóp góry brzeg. Ów dynamiczny obraz nieokiełznanego żywiołu który cofając się od czasu do czasu pozostawia na złocistym piasku muszle, perły i korale, jest odbiciem młodego poety. Często targają nim namiętności, jednak po ich odejściu w niezgnębioną toń zapomnienia zostają nieśmiertelne pieśni , które w przyszłości będą stanowić ozdobę skroni poety- staną się laurem który przez wieki będzie wieńczył w ludzkiej pamię...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<