Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Topos śmierci w literaturze. „Śmierć jako temat poruszony w poezji”, „Rozważania o śmierci”, „Tanatos -bóg śmierci”, „Egalitaryzm śmierci”, „Śmierć i miłość”. Różnie być może sformułowany temat, który stawia wymagania, by prześledzić literackie ujęcia tego terminu. Motyw śmierci należy do najważniejszych tematów sztuki średniowiecznej. Umysłowość i poglądy człowieka średniowiecznego kształtował przede wszystkim Kościół i jego filozofia, odwracając myśl ludzką od ziemi i kierując tęsknotę i marzenia w stronę życia pozagrobowego. Ale mimo głębokiej wiary w przekonanie, że: „po żywocie rajski przebyt”, człowiek tej epoki odczuwał przed śmiercią paniczny lęk. Niewątpliwie spowodowały to liczne epidemie dziesiątkujące bezbronną ludzkość. Powstawały liczne sekty religijne nawołujące do umartwienia i pobożności, by przebłagać gniew Boga i zapobiec kolejnej inwazji chorób i masowej śmierci. Sytuacja ta doprowadziła do tego, że wielu artystów zaczęło różnie wyobrażać sobie śmierć. Sztuka średniowieczna tworzy głośne „dance macabre” -tańce śmierci, ukazujące makabryczną postać śmierci „koszącej” ludzkie żywota, a obrazy rozkładających się ciał przypominały o znikomości życia na ziemi. „Dance macabre” ukazują również to, że śmierć jest wszechwładna, wszechobecna i dotyczy każdego człowieka - bez względu na jego stanowisko, pochodzenie czy majątek zaprasza do „tańca”. Ówczesny poeta, najczęściej anonimowy, sługa Boży niegodny pamięci potomnych -jak wówczas wierzono-traktował z pogardą życie doczesne, gdyż było jedynie etapem przejściowym do życia wiecznego. Z drugiej strony jednak, odtwarzał swój własny lęk przed śmiercią i mimo wiary w życie pozagrobowe nie potrafił uniknąć obawy przed nieznanym, przed wiecznością, której przecież nie był w stanie ogarnąć ani rozumem, ani wyobraźnią Autor wiersza pt. „Skarga umierającego” przede wszystkim przepojony jest lękiem o to co stanie się z nim po śmierci: „Ach, mój smętku, ma żałości! Nie mogę się dowiedzieć, Gdzie mam pierwy nocleg mieć, Gdy dusza z ciała wyleci” Te same obrazy znajdziemy w innym wierszu: „Dusza z ciała uleciała Na zielonej łące stała- Stawszy silno, bardzo rzewno zapłakała.” Tym razem jednak autor przełamuje swoje lęki, wiara w niebiańską szczęśliwość zwycięża i wiersz kończy się słowami świętego Piotra: „Pódzi duszo moja miła Powiodę cię do rajskiego Do królestwa niebieskiego” Jak już wcześniej wspominałem w literaturze śmierć wyobrażana była różnie. Początkowo wyobrażono sobie ją w postaci rozkładającego się ciała. Dopiero około 1500-setnego roku zaczęto wyobrażać sobie śmierć w postaci szkieletu. W sztuce władza śmierci znajduje wyraz w licznych przedstawieniach „tańca śmierci”, „triumfu śmierci”. Właśnie ten „triumf śmierci” jest tematem najsłynniejszego utworu tamtego okresu pt. „Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”. Śmierć pojawia się tu nie w postaci szkieletu, lecz ciała w stanie rozkładu. Jest chudą, bladą kobietą, uzbrojoną w kosę, która oświadcza: „wszystkim żywym utnę szyję”. Nie daję się przekupić i przebłagać. Twierdzi, że jest bezwzględną władczynią tego świata, którą zwyciężył tylko Syn Boży, w nim cała nadzieja. W wierszach średniowiecznych dominowała tematyka religijna, niemal za grzech uznano by ujawnienie w wierszu szczegółów z życia osobistego poety. Literatura staropolska zaś ukazuje nam człowieka miłującego świat, przyrodę, walczącego o swoją duchową niezależność, o prawa głoszenia swoich myśli i uczuć. Z elegii Janickiego poznajemy życie jej autora, przy czym poeta z prostotą mówi o zmartwieniach, kłopotach i nadziejach. Inne też jest jego podejście do śmierci. Poeta mówi o niej z przerażeniem, a poddaje się jej ze spokojem humanisty, który wie, że taka jest kolej rzeczy, że przyjść ona musi. Autor mówi o śmierci spokojnie jeszcze dlatego, gdyż ma świadomość, że zostanie pochowany w ojczystej ziemi: „Doma więc umrę -to mam w zdobyczy Że nie w obczyźnie kości me złożę.” „Żywot człowieka poczciwego” Mikołaja Reja zawiera zaś najpełniejszy wykład poglądów autora, jest też ważnym dokumentem stanu świadomości polskiego szlachcica. Artysta przedstawia nam w tym utworze życie arystokracji dzieląc je na trzy okresy: dzieciństwo i młodość, wiek dojrzały i starość. Ten portret ukazuje człowieka kierującego się powszechnie uznanymi cnotami i żyjącego zgodnie z naturalnymi prawami cyklu biologicznego: od wiosny -dzieciństwa do starości -jesieni. Starość i śmierć -to to, co nas czeka. „Żywot człowieka poczciwego uczy trudnej sztuki godzenia się z ludzkim losem. Śmierć jest naszym przeznaczeniem, jest elementem wiecznego boskiego porządku i nie powinien się jej obawiać człowiek, który zadbał o swe ziemskie sprawy. Już poeci starożytni, a za nimi poeci humaniści nieraz opiewali smutek po śmierci bliskich osób. Również i najsłynniejszy poeta renesansu Jan Kochanowski był autorem wielu takich utworów, z których najwybitniejsze to „Treny” poświęcone zmarłemu dziecku. „Treny” Kochanowskiego to otwarci przed czytelnikiem serca i umysłu, obnażenie przed nim własnego wnętrza. Wyrosły one z ojcowskiego bólu wywołanego nagłą śmiercią drugiej z kolei córki poety, Urszuli, która zmarła mając zaledwie „30 miesięcy”. Pogrążony w bólu ojciec odwołuje się najpierw do wszystkich płaczów i lamentów, wzywa je do domu żałoby, aby dołączyły swe łzy do jego łez, które może choć trochę wyciszą rozpacz. Aż w sześciu kolejnych trenach autor powraca ustawicznie do wspomnień związanych z jej życiem i śmiercią. Ból poety osiąga punkt szczytowy w trenach IX-XI, wyrażających bunt przeciwko tym teoriom filozoficznym, które próbują wmówić człowiekowi, że istnieje w świecie jakiś stały porządek moralny i że uczciwość, szlachetność i mądrość to niewzruszona tama przeciw złu, jakie niesie życie. Tęsknota za dzieckiem zmusza poetę do odwoływania się do różnych wierzeń dotyczących życia pozagrobowego. Charakterystyczną cechą trenów, obok żalu, zmartwienia jest również zawarty w nich obraz śmierci. W „Trenie I” - śmierć to bestia, smok pożerający pisklęta. „Tren V” kończy się zaś bezpośrednią apostrofą do Persefony, władczyni krainy śmierci, która pozwala na to, aby rodzice dziecka wypłakiwali tyle łez. Śmierć w trenach „IV”, „VII” i „VIII” staje się zaś adresatką skargi poety. Wcześniejsze zarzuty zostały ograniczone do jednego: zgon Urszulki narusza odwieczne prawo natury, zgodnie z którym ojcowie umierają przed dziećmi. Śmierć w ujęciu chrześcijańskim pojawia się dopiero w ostatnim „XIX” trenie. Myśl, że śmierć otwiera nową drogę do lepszego świata, niesie pociechę zrozpaczonemu poecie. Cały cykl trenów kończy się akcentem pokory, w niewytłumaczalnym cierpieniu oraz w przekonaniu, że chrześcijaństwo jest najdoskonalszą filozofią śmierci. W baroku śmierć , często właśnie w parze z miłością była bardzo modnym tematem. Najlepszym dowodem jest sonet Jana Andrzeja Morsztyna „Do trupa”. Poeta wpadł na koncept, by wykazać podobieństwo obu „stanów” - miłości i śmierci. Wylicza on cechy, by w końcu utworu dojść do zaskakującej konkluzji -o wyższości śmierci nad miłością”. Z kolei poezja Daniela Naborowskiego, a szczególnie wiersz pt. „Marność” oraz „Krótkość żywota” ujmuje życie ludzkie jako mgnienie -punkt, błysk, cień - przeczucie śmierci towarzyszy koncepcji istnienia propagowanej przez poetę. Topos śmierci nieobcy był również innemu poecie tego okresu, a mianowicie Józefowi Bace. Baka pisał wyłącznie o śmierci -okrutnej, makabrycznej, niekiedy groteskowej. Jednak najbardziej charakterystyczne było to w jaki sposób pisał. Nie tylko posługiwał się słownictwem potocznym i łamał wszelkie zasady sztuki poetyckiej. Ośmielił się również użyć wiersza, który w polszczyźnie brzmi dziwacznie, który przypomina naiwną dziecięcą rymowankę. Zastosował cztero-, a nawet trzygłoskowiec. Triumfująca barokowa śmierć zagarnie swą kosą wszystko bez wyjątku: r...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<