Tragizm, drwina i ironia w prozie lat trzydziestych.

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Tragizm, drwina i ironia w prozie lat trzydziestych. W prozie lat trzydziestych, podobnie jak w liryce tego okresu, ujawniaja sie postawy pesymistyczne, pelne niepokoju zarówno o duchowa, egzystencjalna sytuacje czlowieka, jak równiez wyrazajace katastroficzne obawy o dalszy rozwój historii i swiata. U progu drugiego dziesieciolecia literatury miedzywojennej debiutowalo pokolenie pisarzy okreslane mianem rocznika 1910. Dla tego zwlaszcza pokolenia twórców (m.in. Witold Gombrowicz, Jerzy Andrzejewski, Czeslaw Milosz) wspólczesna im rzeczywistosc jawila sie w barwach ciemnych i groznych, pisarze dostrzegali liczne spoleczne, polityczne i moralne schorzenia swiata. Odpowiedzia literacka na rzeczywistosc trudna do zrozumienia i zaakceptowania byla czesto postawa swiadomej drwiny, ironicznego dystansu do swiata oraz tragicznych refleksji nad natura czlowieka i historii. Pokoleniu 1910 roku sekundowali takze starsi pisarze. Juz w 1927 roku Stanislaw Ignacy Witkiewicz oglasza katastroficzna powiesc Pozegnanie jesieni . Groteskowa, zdeformowana rzeczywistosc przedstawiona w powiesci uzasadnia przekonanie artysty o rychlym koncu kultury europejskiej. Swiat wstrzasany kolejnymi rewolucjami zmierza do ostatniego, zamykajacego dzieje ludzkosci, przewrotu niwelistycznego . Rozkladowi rzeczywistosci spolecznej towarzyszy równiez narastajaca degeneracja zasad moralnych czlowieka. Atanazy Bazakbal pograza sie w erotycznej rozpuscie, eksperymentach alkoholowo-narkotycznych i psychologicznych (swoim dzielem doprowadza do samobójstwa zone). Katastroficzna wizje przyszlosci kontynuuje Witkiewicz w Nienasyceniu (1930). Tym razem Diabelski przewrót szykuja Chinczycy. Fabula powiesci, pelna fantastyki, grozy i niesamowitosci, opowiada o zwyciestwie Zóltej Rasy. Chinczycy zawojowali Rosje, szykuja sie do najazdu na Europe. Nienasycenie , poprzez swa fantastyczna i groteskowa zarazem fabule, staje sie przenikliwa, pelna drwiny i ironii krytyka wspólczesnosci: cynizmu rzadzacych, rozpadu naturalnych, rodzinnych obyczajów, religijnych wiezi spolecznych, pasywizmu i bezsilnosci wspólczesnej nauki i kultury wobec narastajacego zla. Katastroficzne zródla obu powiesci Witkiewicza siegaja konkretnych obserwacji zycia spolecznego, politycznego, kulturalnego Polski i Europy przelomu lat dwudziestych i trzydziestych. Katastroficzna historiozofia twórczosci Witkiewicza koresponduje z wieloma zjawiskami polskiej prozy miedzywojennej. W roku 1935 Zofia Nalkowska publikuje swoja najglosniejsza i najwybitniejsza powiesc Granice . Podejmujac problematyke psychologiczna i spoleczna, autorka dokonala surowego rozrachunku z polska rzeczywistoscia lat trzydziestych naszego wieku. Fabula powiesci zostala zogniskowana wokól dziejów Zenona Ziembiewicza - inteligenta pochodzenia ziemianskiego. Jego kariera polityczna i moralny upadek sluza zaprezentowaniu dwóch centralnych zagadnien powiesci: psychologiczno-osobowosciowym rozwazaniom nad natura czlowieka i istota czlowieczenstwa oraz refleksjom o zaleznosci pomiedzy jednostka a srodowiskiem: rodzina, klasa, spoleczenstwem. W zgodzie z dwudziestowiecznymi koncepcjami psychologicznymi i filozoficznymi Nalkowska pokazuje zlozonosc natury ludzkiej, która nie podlega jednoznacznej ocenie i charakterystyce. Zwlaszcza istotny okazuje sie problem niewspólmiernosci, nieadekwatnosci wlasnego wizerunku czlowieka do obrazów, jaki wynika z oceny srodowiska, ogólu. Osobowosc czlowieka okazuje sie wiec zdeterminowana konwencjami i stereotypami kultury, rolami spolecznymi, jakie jednostka podejmuje dla okreslenia i utrwalenia swego miejsca w srodowisku. Dramatyczne pytania: kim jest czlowieka, jaka jest jego natura, otrzymuja w powiesci Nalkowskiej bolesna odpowiedz. Nie ma stalej, scisle okreslonej prawdy o czlowieku: jest sie takim jak miejsce, w którym sie jest , jest sie równiez takim, jakim widza i oceniaja inni. Moglibysmy wiec, nawiazujac do tytulu powiesci zapytac o granice czlowieczenstwa: czy te granice wyznaczaja spoleczne schematy, czy przypadek losu, czy srodowisko spoleczne, czy wreszcie czlowiek jest zdeterminowany biologicznie, historycznie, religijnie? Powiesc Zofii Nalkowskiej nie przynosi na wszystkie te pytania jednoznacznych odpowiedzi. Nie odpowiedzi bowiem sa celem literackich refleksji pisarki. Granica to egzystencjalna diagnoza zagrozen osoby ludzkiej wynikajacych zarówno z samej natury czlowieka, z jego biologiczno-psychicznej konstrukcji, jak równiez z rzeczywistosci spolecznej, politycznej, ze srodowiska, które zada okreslonych zachowan, które ustanawia normy sprzeczne czesto z natura ludzka. Zenon Ziembiewicz przelamuje bariery psychiczno-osobowych, moralnych i spolecznych zachowan. Niefortunny romans z Justyna Bogutówna prowadzi do tragedii dziewczyny, rozbija zycie rodzinne bohatera, unieszczesliwia Elzbiete Biecka. Ziembiewicz prawy, szlachetny mlodzieniec, radykalizujacy student, droga powolnych, drobnych ustepstw przeistacza sie w sanacyjnego dygnitarza, prezydenta miasta, odpowiedzialnego za strzelanie do manifestujacych robotników. Dzieje Zenona Ziembiewicza pokazuja wzglednosc i wielowymiarowosc moralnej oraz spolecznej kondycji czlowieka. We wlasnym odczuciu bohater kieruje sie szlachetnymi intencjami, jak sam okresla, dn...

>>>Kup "matura cd" !!!<<<