Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis  »  

>>>Kup "matura cd" !!!<<<

 

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Wstęp Hymn jest to uroczysty i podniosły utwór pochwalny, pierwotnie sławiący bóstwo, później także bohaterskie czyny, wielkie idee, otoczone powszechnym szacunkiem wartości i instytucje. Utwory tego typu, związane zazwyczaj z publicznymi uroczystościami kultowymi, występowały w różnych kręgach kulturowych (np. indyjskie wedy, hebrajskie psalmy). Źródłem tradycji europejskiej były antyczne hymny greckie (homeryckie, hymny Pindara, Symonidesa z Keos, Safony) pisane np. ku czci Apollina, Dionizosa, Afrodyty. W średniowieczu rozwinął się hymn kościelny, związany z tradycją i liturgią chrześcijańską. Do tradycji tej nawiązywali również poeci - humaniści. Obok hymnów łacińskich w okresie renesansu powstawały hymny w języku polskim, mające charakter zarówno pieśni kultowych, jak też wyrażające osobiste uczucia religijne jednostki (Hymn do Boga Jana Kochanowskiego). Liczne hymny, traktowane jako odmiana ody, pisane były w okresie oświecenia, przez przedstawicieli zarówno klasycyzmu (Hymn do miłości Ojczyzny Ignacego Krasickiego, Hymn do czasu, Hymn do Słońca Adama Naruszewicza, Hymn do Apollina S. Trembeckiego), jak i innych kierunków (Hymn do Boga F. D. Kniaźmina). Utwory te, utrzymane w tonie patetycznym, odznaczały się retorycznością stylu, obecnością licznych apostrof i peryfraz. W tym czasie utwory hymniczne opiewały również ważne wydarzenia (Hymn z okazji koronacji Najjaśniejszego Napoleona K. Koźmiana), wiązano je także z tematyką patriotyczną i narodową (Hymn do Boga J. P. Woronicza), wyrażano w nich zbiorowe uczucia i pragnienia (Hymn na rocznicę ogłoszenia Królestwa Polskiego A. Felińskiego). Przejawem tej tendencji było również późniejsze nadanie nazwy hymnu narodowego Pieśni legionów Józefa Wybickiego. Hymn w ujęciu poetów romantycznych stał się formą poezji lirycznej zarówno podejmującej problemy religijne (np. Hymn na dzień Zwiastowania NP Maryji Mickiewicza), jak wyrażającej przeżycia ludzkie związane z całością doświadczeń życiowych (np. Hymn o zachodzie słońca na morzu Słowackiego). Zachował jednak charakter wypowiedzi uroczystej, dotyczącej spraw uznanych za wyjątkowo ważne i podniosłe, odznaczał się swobodą kompozycyjną i metryczną. W drugiej połowie dziewiętnastego wieku pojawiły się tendencje do prezentowania w patetycznych i wzniosłych hymnach codziennych spraw i doznań ludzkich. Liczne utwory hymniczne przyniosła poezja symbolizmu i ekspresjonizmu (Hymny Jana Kasprowicza, Veni Creator Stanisława Wyspiańskiego, Hymny J. Wittlina). Wyznaczniki podporządkowane zostały w tych przypadkach podstawowym założeniom poetyki odpowiednich prądów. W czasach późniejszych hymn uprawiany był raczej sporadycznie (między innymi w poezji J. Lechonia). Antyk Safona - tworzyła pieśni miłosne, pieśni weselne, hymny, modlitwy. Z wielkiej liczby dzieł poetki zachowało się w całości zaledwie kilka utworów i fragmentów. Safona wprowadziła strofę saficką - zbudowaną z czterech wersów, z których trzy zawierały po 11 zgłosek, a ostatnia 5 zgłosek. Symonides - żył na przełomie szóstego i piątego wieku przed naszą erą. Uważany jest za autora pieśni chóralnych. Znany jest jako piewca władców i uroczystości dworskich Dytyramb Dytyramb jest w antycznej liryce greckiej pieśnią pochwalną ku czci Dionizosa, śpiewaną w czasie świąt dionizyjskich przez chór z towarzyszeniem instrumentu muzycznego i tańca wokół ołtarza. Udoskonalenie formy artystycznej tego gatunku przypisuje się Pindarowi. Dytyramb odznaczał się gwałtownością tonu, patosem, wzniosłością sformułowań, skłonnością do wyrażeń hiperbolicznych i pełnych ekstazy. Dużą rolę odgrywał w nim bogaty, urozmaicony rytm, będący istotnym ośrodkiem ekspresji. W czasach późniejszych dytyrambami nazywano podniosłe hymny, czasem o intencjach panegirycznych, sławiące wielkich ludzi i społecznie ważne zjawiska. Pean Pean to w antycznej liryce greckiej uroczysta pieśń chóralna śpiewana ku czci Apollina . Autorami utworów tego typu byli Alkajos i Pindar. Później peanami nazywano wszelkie pieśni pochwalne i dziękczynne ku czci bogów, czy ludzi. Biblia- Psalmy Psalm jest to utwór biblijny, poetycki, o charakterze modlitewno-hymnicznym. Jest przeznaczony do śpiewania, do wykonywania przy wtórze harfy lub cytry. Ośrodkiem wypowiedzi w psalmach jest Bóg - odbiorca próśb, podziękowań, pochwał. Psalmy zbudowane są z wersetów. Werset - całość treściowa, zbudowana z dwóch lub trzech członów - paralelizm członów: * synonimiczny - człony wyrażają tę samą myśl * antytetyczny - człony przeciwstawiają się sobie * syntetyczny - człon rozwija i uzupełnia myśl członu pierwszego Rodzaje psalmów : * błagalne * dziękczynne * pochwalne * królewskie * patriotyczno-religijne * mądrościowe Biblia- Hymn do miłości Podmiot liryczny ukazuje marność człowieka, który nie potrafi kierować się miłością w swoim postępowaniu. Bez tej wartości niczym są wszelkie bogactwa, dar mówienia różnymi językami, zdolność prorokowania, wiedza, wiara, ofiarność, umartwienie. To ona nadaje sens ludzkiemu życiu, jest wartością najcenniejszą, jest samą prawdą, dobrem, radością i cierpliwością. Swój hymn święty Paweł kończy: Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy : z nich zaś największa jest miłość . Św. Paweł tworzy dwa obrazy : wizerunek człowieka, który odrzuca miłość i obraz samej miłości. Człowiek, który nie kieruje się miłością jest podobny do brzęczącej miedzi i brzmiącego cymbała. Autor wyrazowi dźwięk przypisał określenia : pusty, nijaki, krótki, głuchy w celu najlepszego przekazania charakteru opisywanej postaci, która bez miłości jest niczym i nic nie zyskuje. Miłość natomiast jest łaskawa, cierpliwa, wierna, ufna, doskonała, wieczna, niezniszczalna, największa. Obce są jej takie pojęcia jak : zazdrość, pycha, bezwstyd, egoizm, zło, niesprawiedliwość i rozpamiętywanie urazów. Hymn podzielony jest na dwie części. Pierwsze trzy wersety nakreślają obraz człowieka odrzucającego miłość, jego bezwartościowość i ubóstwo. Natomiast pozostałe wersety mówią o miłości, ukazując ją jako wartość najdoskonalszą, najwyższą, najprawdziwszą. Najczęściej używanymi w tym fragmencie słowami (oprócz miłość ) są : zawsze i wszystko . Opozycję stanowi konstrukcja wersetów 1-3, gdzie dla określenia ubogości życia bez miłości św. Paweł posłużył się słowami : nic i niczym . Pojawia się w ten sposób para przeciwieństw : nic - wszystko , które są charakterystyczne dla utworów tego autora. Św. Paweł obok gromadzenia przeciwieństw, które stanowią zasadę budującą Hymn do miłości posługuje się paradoksami, głównie w początkowej części utworu. Określeniem nic nazwane zostają bowiem wartości tak pożądane przez ludzi, jak : bogactwo, wiedza, ofiarność. Zjawiska czy przedmioty posiadające swą wymierną cenę sprowadzone zostają do roli rzeczy nieprzydatnych. Ten sposób obrazowania przypomina kazanie na górze , którego kolejne błogosławieństwa również oparte są na zasadzie zestawiania przeciwieństw i paradoksów. Brak miłości
Miłość
* byłbym niczym, gdybym mówił wieloma językami
* miłość nie kończy się jak dar języków
* byłbym niczym, gdybym posiadał zdolność prorokowania
* miłość nie przemija jak proroctwa
* byłbym niczym, gdybym posiadał wiedzę
* miłość nie ustaje jak wiedza
* gest rozdania majętności na jałmużnę
* miłość nie szuka poklasku
* wystawienie ciała na spalenie
* miłość nie unosi się pychą
Średniowiecze - Bogurodzica Bogurodzica jest zabytkową polską pieśnią religijną i rycerską. Dwie pierwsze zwrotki są najstarszą częścią utworu - najprawdopodobniej pochodzi on z pierwszej połowy trzynastego wieku, choć tekst spisano na początku piętnastego wieku. W późniejszych czasach pieśń bardzo się rozrosła, gdyż dopisywano kolejne zwrotki, poza tym popularność i wymowa Bogurodzicy sprawiły, iż uznano ją za pierwszy hymn polski. Autorstwo najstarszej części przypisywano św. Wojciechowi - według piętnastowiecznej legendy. Bogurodzica jest wierszem zdaniowo-rymowym. Pierwsza jej zwrotka skierowana jest do Matki Boskiej, druga do Chrystusa. Jest ona ciągiem próśb skierowanych do Matki Boskiej, aby pośredniczyła u swego syna Jezusa Chrystusa o wysłuchanie modlitwy, o dobrobyt w życiu ziemskim i wieczne życie po śmierci. Zwraca uwagę symboliczna liczba cztery, do której często nawiązywali ludzie średniowiecza, którą współtworzą w Bogurodzicy święte osoby : Matka Boska, Chrystus, Bóg i Jan Chrzciciel. W utworze zauważamy wiele historycznych form gramatycznych, archaizmów składniowych, leksykalnych i fonetycznych (np. w funkcji wołacza występują mianowniki Bogurodzico --> Bogurodzica), stare formy trybu rozkazującego (pozyskaj! --> zyszczy !; ześlij ! --> spuści !), wyrazy, w których nie nastąpił jeszcze przegłos polski (zwolona --> zwolena; sławiona --> sławiena). Inne starsze formy leksykalne to : * dla --> dziela * którą --> jąż * czego --> jegoż * życie --> przebyt Rymy w pieśni znajdujemy na końcu wersów (nosimy - prosimy), a także wewnątrz wersów (dziela - Krzciciela). Zastosowane są również paralelizmy składniowe oraz paralelny, czyli równoległy, symetryczny, rozkład treści. Do końca szesnastego wieku była to pieśń bardzo popularna, traktowana jako hymn, pieśń ojczysta - rycerze śpiewali ją na polu bitwy, prawdopodobnie ruszając do słynnych bitew : pod Grunaldem lub Warną. Renesans Czego chcesz od nas, Panie Utwór jest wspaniałym renesansowym hymnem na cześć ładu i urody świata . Adresatem jest Bóg jako stwórca obfitości życia i harmonii natury. Świat jest ujęty w ciąg ob...

 

>>>Kup "matura cd" !!!<<<