Wstęp

Strona główna » Matura cd » Ściągi z polskiego wypracowania z polskiego » Wypracowania z polskiego - spis »

Wypracowanie to zostało zamieszczone automatycznie poprzez przekonwertowanie plików DOC na TXT. Skutkiem czego niektóre wypracowania są zamieszczone w nieestetyczny sposób za co bardzo przepraszamy wiąże się to z brakiem tabel i formatowania tekstu w plikach txt jak to ma miejsce w oryginalnych plikach doc zamieszczonych na płycie. Zamieszczone wypracowanie jest jedynie elementem informacyjnym i potwierdzającym wielkość naszego zbioru.

Poniżej przedstawione jest jedynie początkowa część wypracowania
znajdującego się na matura cd.
Oczywiście nie przedstawiamy całości
w celu zabezpieczenia się przed kopiowaniem.

Wstęp Sto lat mijało, jak Zakon krzyżowy We krwi pogaństwa północnego brodził; Już Prusak szyję uchylił w okowy Lub ziemię oddał, a z duszą uchodził; Niemiec za zbiegiem rozpuścił gonitwy, Więził, mordował, aż do granic Litwy. Niemen rozdziela Litwinów od wrogów: Po jednej stronie błyszczą świątyń szczyty I szumią lasy, pomieszkania bogów; 10 Po drugiej stronie, na pagórku wbity Krzyż, godło Niemców, czoło kryje w niebie, Groźne ku Litwie wyciąga ramiona, Jak gdyby wszystkie ziemie Palemona Chciał z góry objąć i garnąć pod siebie. Z tej strony tłumy litewskiej młodzieży, W kołpakach rysich, w niedźwiedziej odzieży, Z łukiem na plecach, z dłonią pełną grotów, Snują się, śledząc niemieckich obrotów. Po drugiej stronie, w szyszaku i zbroi, 20 Niemiec na koniu nieruchomy stoi; Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec, Nabija strzelbę i liczy różaniec. I ci, i owi pilnują przeprawy. Tak Niemen, dawniej sławny z gościnności, Łączący bratnich narodów dzierżawy, Już teraz dla nich był progiem wieczności; I nikt, bez straty życia lub swobody, Nie mógł przestąpić zakazanej wady. Tylko gałązka litewskiego chmielu, 30 Wdziękami pruskiej topoli nęcona, Pnąc się po wierzbach i, po wodnym zielu, Śmiałe, jak dawniej, wyciąga ramiona I rzekę kraśnym przeskakując wiankiem, Na obcym brzegu łączy się z kochankiem. Tylko słowiki kowieńskiej dąbrowy Z bracią swoimi zapuszczańskiej góry Wiodą, jak dawniej, litewskie rozmowy Lub, swobodnymi wymknąwszy się pióry, Latają w gości na spólne ostrowy. 40 A ludzie? - ludzi rozdzieliły boje! Dawna Prusaków i Litwy zażyłość Poszła w niepamięć; tylko czasem miłość I ludzi zbliża. - Znałem ludzi dwoje. O Niemnie! wkrótce runą do twych brodów Śmierć i pożogę niosące szeregi, I twoje dotąd szanowane brzegi Topór z zielonych ogołoci wianków, Huk dział wystraszy słowiki z ogrodów. Co przyrodzenia związał łańcuch złoty, 50 Wszystko rozerwie nienawiść narodów; Wszystko rozerwie; - lecz serca kochanków Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty. Obiór Z Maryjenburskiej wieży zadzwoniono , Działa zagrzmiały, w bębny uderzono; Dzień uroczysty w krzyżowym Zakonie; Zewsząd komtury do stolicy śpieszą, Kędy, zebrani w kapituły gronie, Wezwawszy Ducha Świętego uradzą, Na czyich piersiach wielki krzyż zawieszą I w czyje ręce wielki miecz oddadzą. Na radach spłynął dzień jeden i drugi, 10 Bo wielu mężów staje do zawodu, A wszyscy równie wysokiego rodu I wszystkich równe w Zakonie zasługi; Dotąd powszechna między bracią zgoda Nad wszystkich wyżej stawi Wallenroda. On cudzoziemiec, w Prusach nieznajomy, Sławą napełnił zagraniczne domy , Czy Maurów ścigał na kastylskich górach, Czy Otomana przez morskie odmęty, W bitwach na czele, pierwszy był na murach; 20 Pierwszy zahaczał pohańców okręty; I na turniejach, skora wstąpił w szranki, Jeżeli raczył przyłbicę odsłonić, Nikt się nie ważył na ostre z nim gonić Pierwsze mu zgodnie ustępując wianki Nie tylko między krzyżowymi roty Wsławił orężem młodociane lata, Zdobią go wielkie chrześcijańskie cnoty. Ubóstwo, skromność i pogarda świata. Konrad nie słynął w przydwornym nacisku 30 Gładkością mowy, składnością ukłonów; Ani swej broni dla podłego zysku Nie przedał w służbę niezgodnych baronów. Klasztornym murom wiek poświęcił młody. Wzgardził oklaski i górne urzędy; Nawet zacniejsze i słodsze nagrody: Minstrelów hymny i piękności względy, Nie przemawiały do zimnego ducha. Wallenrod pochwał obojętnie słucha, Na kraśne lica pogląda z daleka, 40 Od czarującej rozmowy ucieka. Czy był nieczułym, dumnym z przyrodzenia, Czy stał się z wiekiem - bo choć jeszcze młody, Już włos miał siwy i zwiędłe jagody, Napiętnowane starością cierpienia - Trudno odgadnąć: zdarzały się chwile, W których zabawy młodzieży podzielał, Nawet niewieścich gwarów słuchał mile, Na żarty dworzan żartami odstrzelał I sypał damom grzecznych słówek krocie, 50 Z zimnym uśmiechem, jak dzieciom łakocie. Były to rzadkie chwile zapomnienia; I wkrótce, lada słówko obojętne, Które dla drugich nie miało znaczenia, W nim obudzało wzruszenia namiętne; Słowo: ojczyzna, powinność, kochanka, O krucyjatach i o Litwie wzmianka, Nagle wesołość Wallenroda truły; Słysząc je, znowu odwracał oblicze, Znowu na wszystko stawał się nieczuły 60 I pogrążał się w dumy tajemnicze. Może, wspomniawszy świętość powołania, Sam sobie ziemskich słodyczy zabrania. Jedne znał tylko przyjaźni słodycze, Jednego tylko wybrał przyjaciela, Świętego cnotą i pobożnym stanem: Był to mnich siwy, zwano go Halbanem. On Wallenroda samotność podziela; On był i duszy jego spowiednikiem, On był i serca jego powiernikiem. 70 Szczęśliwa przyjaźń! świętym jest na ziemi, Kto umiał przyjaźń zabrać ze świętemi. Tak naczelnicy zakonnej obrady Rozpamiętują Konrada przymioty; Ale miał wadę - bo któż jest bez wady? Konrad światowej nie lubił pustoty, Konrad pijanej nie dzielił biesiady. Wszakże zamknięty w samotnym pokoju, Gdy go dręczyły nudy lub zgryzoty, Szukał pociechy w gorącym napoju; 80 I wtenczas zdał się wdziewać postać nową, Wtenczas twarz jego, bladą i surową, Jakiś rumieniec chorowity krasił; I wielkie, niegdyś błękitne źrenice, Które czas nieco skaził i przygasił, Ciskały dawnych ogniów błyskawice; Z piersi żałośnie westchnienie ucieka I łzą perłową nabrzmiewa powieka, Dłoń lutni szuka, usta pieśni leją, Pieśni nucone cudzoziemską mową, 90 Lecz je słuchaczów serca rozumieją. Dosyć usłyszeć muzykę grobową, Dosyć uważać na śpiewaka postać: W licach pamięci widać natężenie, Brwi podniesione, pochyłe wejrzenie, Chcące z głębiny ziemnej coś wydostać; Jakiż być może pieśni jego wątek? - Zapewne myślą, w obłędnych pogoniach, Ściga swą młodość na przeszłości toniach. - Gdzież dusza jego? - W krainie pamiątek. 100 Lecz nigdy ręka, w muzycznym zapędzie, Z lutni weselszych tonów nie dobędzie; I lica jego niewinnych uśmiechów Zdają się lękać, jak śmiertelnych grzechów. Wszystkie uderza struny po kolei Prócz jednej struny - prócz struny wesela. Wszystkie uczucia słuchacz z nim podziela, Oprócz jednego uczucia - nadziei. Nieraz go bracia zeszli niespodzianie I nadzwyczajnej dziwili się zmianie. 110 Konrad zbudzony zżymał się i gniewał, Porzucał lutnię i pieśni nie śpiewał; Wymawiał głośno bezbożne wyrazy, Cóś Halbanowi szeptał po kryjomu, Krzyczał na wojska, wydawał rozkazy, Straszliwie grozi:, nie wiadomo komu. Trwożą się bracia, - stary Halban siada I wzrok zatapia w oblicze Konrada, Wzrok przenikliwy, chłodny i surowy, Pełen jakowejś tajemnej wymowy. 120 Czy cóś wspomina, czyli cóś doradza, Czy trwogę w sercu Wallenroda budzi, Zaraz mu chmurne czoło wypogadza, Oczy przygasza i oblicze studzi. Tak na igrzysku, kiedy lwów dozorca, Sprosiwszy pany, damy i rycerze, Rozłamie kratę żelaznego dworca, Da hasło trąbą; wtem królewskie źwierzę Grzmi z głębi piersi, strach na widzów pada; Jeden dozorca kroku nie poruszy, 130 Spokojnie ręce na piersiach zakłada I lwa potężnie uderzy - oczyma, Tym nieśmiertelnej talizmanem, duszy Moc bezrozumną na uwięzi trzyma . II Z Maryjenburskiej wieży zadzwoniono, Z obradnej sali idą do kaplicy, Najpierwszy komtur, wielcy urzędnicy, Kapłani, bracia i rycerzy grono. Nieszpornych modłów kapituła słucha I śpiewa hymny do Świętego Ducha. HYMN Duchu, światło boże! Gołąbko Syjonu! Dziś chrześcijański świat, ziemne podnóże 10 Twojego tronu, Widomą oświeć postacią I roztocz skrzydła nad syjońską bracią! Spod Twych skrzydeł niech wystrzeli Słonecznymi promień blaski, I kto najświętszej godniejszy łaski, Temu niech złotym wieńcem skronie rozweseli; A padniem na twarz, syny człowieka Temu, nad kim spoczywa Twych skrzydeł opieka. Synu Zbawicielu! 20 Skinieniem wszechmocnej ręki Naznacz, kto z wielu Najgodniejszy słynąć Świętym znakiem Twojej męki, Piotra mieczem hetmanić żołnierstwu Twej wiary I przed oczyma pogaństwa rozwinąć Królestwa Twego sztandary; A syn ziemi niech czoło i serce uniża Przed tym, na czyich piersiach błyśnie gwiazda krzyża. Po modłach wyszli. Arcykomtur zlecił, 30 Spocząwszy nieco powracać do choru I znowu błagać, aby Bóg oświecił Kapłanów, braci i mężów obioru. Wyszli nocnymi orzeźwić się chłody: Jedni zasiedli zamkowy krużganek, Drudzy przechodzą gaje i ogrody. Noc była cicha; majowej pogody; Z dala niepewny wyglądał poranek; Księżyc, obiegłszy błonie safirowe, Z odmiennym licem, z różnym blaskiem w oku, 40 Drzemiąc· to w ciemnym, to w srebrnym obłoku, Zniżał swą cichą i samotną głowę; Jak dumający w pustyni kochanek, Obiegłszy myślą całe życia koło, Wszystkie nadzieje, słodycze, cierpienia, To łzy wylewa, to spójrzy wesoło, Wreście ku piersiom zmordowane czoło Skłania - i wpada w letarg zamyślenia. Przechadzką inni bawią się rycerze, Lecz Arcykomtur chwil darmo nie traci, 50 Zaraz Halbana i celniejszych braci Wzywa do siebie i na stronę bierze, Aby z daleka od ciekawej rzeszy Zasięgnąć rady, udzielić przestrogi. Wychudzi z zamku, na równinę spieszy; Tak rozmawiając, nie pilnując drogi, Błądzili kilka godzin w okolicy, Blisko spokojnych jeziora Wybrzeży. Już ranek, pora wracać do stolicy. Stają, - głos jakiś - skąd? - z narożnej wieży; 60 Słuchają pilnie -- to głos pustelnicy. W tej wieży dawno, przed laty dziesięciu, Jakaś nieznana, pobożna niewiasta , Z dala przybywszy do Maryi-miasta - Czy ją natchnęło niebo w przedsięwzięciu, Czy skażonego sumienia wyrzuty Pragnąc ukoić balsamem pokuty - Pustelniczego szukała ukrycia I tu znalazła grobowiec za życia. Długo nie chcieli zezwalać kapłani, 70 Wreście stałością prośby przełamani Dali jej w wieży samotne schronienie. Ledwie stanęła za święconym progiem, Na próg zwalono cegły i kamienie, Zastała sama z myślami i Bogiem; I bramę, co ją od żyjących dzieli, Chyba w dzień sądny odemkną anieli. U góry małe okienko i krata, Kędy pobożny lud słał pożywienie, A niebo - wietrzyk i dzienne promienie. 80 Biedna grzesznico, czyż nienawiść świata Do tyla umysł skołatała młody, Ze się obawiasz słońca i pogody? - Zaledwie w swoim zamknęła się grobie, Nikt jej nie widział przy okienku wieży Przyjmować w usta wiatru oddech świeży, Oglądać niebo w pogodnej ozdobie I miłe kwiaty na ziemnym obszarze, I stokroć milsze swoich bliźnich twarze. Wiedziano tylko, że jest dotąd w życiu; 90 Bo nieraz jeszcze świętego pielgrzyma, Gdy nocą przy jej błąka się ukryciu, Jakiś dźwięk miły na chwilę zatrzyma; Dźwięk to zapewne pobożnej piosenki. I z pruskich wiosek gdy zebrane dzieci Igrają w wieczór u bliskiej dąbrowy, Natenczas z okna cóś białego świeci, Jak gdyby promyk wschodzącej jutrzenki: Czy to jej włosa pukiel bursztynowy, Czyli to połysk drobnej, śnieżnej ręki, 100 Błogosławiącej niewiniątek głowy? Komtur, tamtędy obróciwszy kroki, Słyszy, gdy wieżę narożną pomijał: <>. Słucha rycerstwo - to głos pustelnicy, Spójrzą na kratę, zda się pochylona, Zda się ku ziemi wyciągać ramiona, Do kogoż? - pusto w całej okolicy. Z daleka tylko jakiś blask uderza, Na kształt płomyka stalowej przyłbicy, I cień na ziemi - czy to płaszcz rycerza? Już znikło - pewnie złudzenie źrenicy, Pewnie jutrzenki błysnął wzrok rumiany, 120 Po ziemi ranne przemknęły tumany. <> - <> I poszli krzycząc; długo po dolinie 130 Odgłos tryumfu i radości bije: <> Halban pozostał mocno zamyślony, Na wołających Okiem wzgardy rzucił, Spójrzał ku wieży i cichymi tony Taką piosenkę odchodząc zanucił: [PIESŃ] Wilija, naszych strumieni rodzica, Dno ma złociste i niebieskie lica; Piękna Litwinka, co jej czerpa wody, 140 Czystsze ma serce, śliczniejsze jagody. Wilija gardzi doliny kwiatami, Śród tulipanów i narcyzów płynie; U nóg Litwinki kwiat naszych młodzianów, Od róż kraśniejszy i od tulipanów. Wilija gardzi doliny kwiatami, Bo szuka Niemna, swego oblubieńca; Litwince nudno między Litwinami, Bo ukochała cudzego młodzieńca. Niemen w gwałtowne pochwyci ramiona, 150 Niesie na skały i dzikie przestworza, Tuli kochankę do zimnego łona, I giną razem w głębokościach morza. I ciebie równie przychodzień oddali Z ojczystych dolin, o Litwinko biedna! I ty utoniesz w zapomnienia fali, Ale smutniejsza, ale sama jedna. Serce i potok ostrzegać daremnie, Dziewica kocha i Wilija bieży; Wilija znikła w ukochanym Niemnie, 160 Dziewica płacze w pustelniczej wieży. III Gdy Mistrz praw świętych ucałował księgi, Skończył modlitwę i wziął od komtura Miecz i krzyż wielki, znamiona potęgi, Wzniósł dumnie czoło, chociaż troski chmura Ciążyła nad nim; wkoło okiem strzelił, W którym się radość na pół z gniewem żarzy, I niewidziany gość na jego twarzy, Uśmiech przeleciał, słaby i znikomy: Jak blask, co chmurę poranną rozdzielił, 10 Zwiastując razem wschód słońca i gromy. Ten zapał Mistrza, to groźne oblicze, Napełnia serca otuchą, nadzieją; Widzą przed sobą bitwy i zdobycze I hojnie w myśli krew pogańską leją. Takiemu władcy któż dostoi kroku? Któż się nie zlęknie jego szabli, wzroku? - Drżyjcie, Litwini! już się chwila zbliża, Gdy z murów Wilna błyśnie znamię krzyża. Nadzieje próżne. - Cieką dni, tygodnie, 20 Upłynął cały długi rak w pokoju; Litwa zagraża, Wallenrod niegodnie Ani sam walczy, ani śle do boju; A gdy się zbudzi i cóś działać zacznie, Stary porządek wywraca opacznie. Woła, że Zakon z świętych wyszedł karbów, Że bracia gwałcą przysiężone śluby; <> Narzuca posty, pokuty ciężary, 30 Uciech, wygody niewinnej zaprzecza; Lada grzech ściga najsroższymi kary Podziemnych lochów, wygnania i miecza. Tymczasem Litwin, co przed laty z dala Omijał bramy zakonnej stolicy, Teraz dokoła wsi co noc podpala I lud bezbronny chwyta z okolicy; Pod samym zamkiem dumnie się przechwala, Ze idzie na mszę do mistrza kaplicy; Pierwszy raz dzieci z rodziców swych progu 40 Drżały na straszny dźwięk żmudzkiego rogu. Kiedyż być może czas lepszy do wojny? - Litwa szarpana wewnętrzną niezgodą; Stąd dzielny Rusin, stąd Lach niespokojny, Stąd krymskie chany lud potężny wiodą. Witołd, zepchnięty od Jagiełły z tronu, Przyjechał szukać opieki Zakonu; W nagrodę skarby i ziemie przyrzeka I wsparcia dotąd nadaremnie czeka. Szemrają bracia, gromadzi się rada, 50 Mistrza nie widać; Halban stary bieży, W zamku, w kaplicy nie znalazł Konrada: Gdzież on? - zapewne u narożnej wieży. Śledzili bracia nocne jego kroki; Wszystkim wiadomo: każdego wieczora, Gdy ziemię grubsze osłaniają mroki, On idzie błądzić po brzegach jeziora; Albo klęczący, przyparty do muru, Okryty płaszczem aż do białej zorzy Świeci z daleka, jak posąg z marmuru. 60 I przez noc całą senność go nie zmorzy. Często na cichy odgłos pustelnicy Wstaje i ciche daje odpowiedzi; Brzmienia ich z dala ucho nie dośledzi, Lecz widać z blasku wstrząśnionej przyłbicy, Rąk niespokojnych, podniesionej głowy, Że jakieś ważne toczą się rozmowy. PIEŚŃ Z WIEŻY Któż me westchnienia, kto me łzy policzy? Czy już tak długie przepłakałam lata, Czy tyle w piersiach i oczach goryczy, Że od mych westchnień pordzawiała krata? - Gdzie łza upadnie, w zimny głaz przecieka Jak gdyby w serce dobrego człowieka. Jest wieczny ogień w zamku Swentoroga , Ten ogień żywią pobożne kapłany; Jest wieczne źródło na górze Mendoga, To źródło żywią śniegi i tumany; Nikt moich westchnień i łez nie podsyca, A dotąd boli serce i źrenica. Pieszczoty ojca, matki uściśnienia, 80 Zamek bogaty, kraina wesoła, Dni bez tęsknoty, nocy bez marzenia; Spokojność na kształt cichego anioła, We dnie i w nocy, na polu i w domie Strzegła mię z bliska, chociaż niewidomie. Trzy piękne córki było nas u matki, A mnie najpierwej żądano w zamęście; Szczęśliwa młodość, szczęśliwe dostatki, Któż mi powiedział, że jest inne szczęście? Piękny młodzieńcze! na coś mi powiedział 90 To, o czym w Litwie nikt pierwej nie wiedział? - O Bogu wielkim, o jasnych aniołach, Kamiennych miastach, kędy wiara święta, Gdzie lud w bogatych modli się kościołach I kędy dziewic słuchają książęta, Waleczni w boju, jak nasi rycerze, Czuli w miłości, jak nasi pasterze; Gdzie człowiek, ziemne złożywszy pokrycie, Z duszą ulata po rozkosznym niebie. Ach, ja wierzyłam, bo niebieskie życie 100 Już przeczuwałam, gdym słuchała ciebie! Ach, odtąd marzę, w dobrych i złych losach, Tylko o tobie, tylko o niebiosach. Krzyż na twych piersiach oczy me weselił, W nim oglądałam przyszłe szczęścia hasło, Niestety! z krzyża gdy piorun wystrzelił, Wszystko dokoła ucichło, zagasło! Nic nie żałuję, choć gorzkie łzy leję, Boś wszystko odjął, zostawił nadzieję. <> - cichym powtórzyły echem 110 Brzegi jeziora, doliny i knieje. Zbudził się Konrad i z dzikim uśmiechem: <> GŁOS Z WIEŻY <> KONRAD <> GŁOS Z WIEŻY <>. KONRAD 190 <> GŁOS (Z WIEŻY) <> KONRAD I cóż wypłaczemy? - Płakałem, pomnisz, kiedy się wydarłem Na wieki wieków z twojego objęcia, Gdy dobrowolnie dla szczęścia umarłem, Ażeby krwawe spełnić przedsięwzięcia. 250 Już uwieńczone zbyt długie męczeństwo, Teraz stanąłem u życzeń mych celu, Mogę się zemścić na nieprzyjacielu; A ty mi przyszłaś wydzierać zwycięstwo. Odtąd jak znowu z okna twej wieżycy Spójrzałaś na mnie, w całym kręgu świata Znowu nic nie ma dla mojej źrenicy, Tylko jezioro i wieża, i krata. Wkoło mnie wszystko wre wojny rozruchem; Śród trąb odgłosu, śród oręża szczęku 260 Ja niecierpliwym, wytężonym uchem Szukam ust twoich anielskiego dźwięku, I dzień mój cały jest oczekiwaniem, A gdy wieczornej doczekam się pory, Chcę ją przedłużyć rozpamiętywaniem; Ja życie moje liczę na wieczory. Tymczasem Zakon spoczynkowi łaje, O wojnę prosi, własnej żąda zguby, I mściwy Halban wytchnąć mi nie daje: Albo dawniejsze przypomina śluby, 270 Wyrznięte sioła i zniszczone kraje; Albo gdy nie chcę skargi jego słuchać, Jednym westchnieniem, skinieniem, oczyma, Umie przygasłą chęć zemsty rozdmuchać. Wyrok mój zda się przybliżać do końca, Nic już Krzyżaków od wojny nie wstrzyma. Wczoraśmy z, Rzymu odebrali gońca, Z różnych stron świata niezliczone chmury Pobożny zapał w pole nagromadził, Wszyscy wołają, abym ich prowadził 280 Z mieczem i krzyżem na wileńskie mury. A przecież - wyznam ze wstydem! w tej chwili, Kiedy się ważą narodów wyroki, Myślę o tobie, wynajduję zwłoki, Żebyśmy jeszcze dzień jeden przeżyli. Młodości! jakże wielkie twe ofiary! Jam miłość, szczęście, jam niebo za młodu Umiał poświęcić dla sprawy narodu, Z żalem, lecz z męstwem! a dzisiaj ja stary, Dzisiaj powinność, rozpacz, wola boża 290 pędzą mię w pole! a ja siwej głowy Nie śmiem oderwać od tych ścian podnoża, Ażeby twojej nie stracić - rozmowy!>> Umilknął; z wieży słychać tylko jęki; W milczeniu długie przeciekły gadziny, Noc rozrzedniała i promyk jutrzeńki Już zarumienił lica cichej wody; Pomiędzy liściem drzemiącej krzewiny Ze szmerem ranne przewiewały chłody, Ptaszęta cichym ozwały się pieniem, 300 Umilkły znowu - i długim milczeniem Znać dają, że się zbudziły za wcześnie. Konrad powstaje, wzniósł ku wieży czoła, Długo na kratę poglądał boleśnie; Słowik zanucił, Konrad naokoło Spojrzał: już ranek; - opuścił przyłbicę, W szerokie zwoje płaszcza twarz obwinął, Skinieniem ręki żegna pustelnicę I w krzakach zginął. Tak duch piekielny od wrót pustelnika 310 Na odgłos dzwonu porannego znika. IV UTCZTA Był dzień patrona, uroczyste święto, Komtury z braćmi do stolicy jadą, Białe chorągwie na wieżach zatknięto. Konrad rycerzy ma uczcić biesiadą. Sto białych płaszczów powiewa za stołem, Na każdym płaszczu czerni się krzyż długi: To byli bracia, a za nimi kołem Młodzi giermkowie stają dla posługi. Konrad na czele, po lewicy tronu 10 Wziął miejsce Witołd ze swymi hetmany; Dawniej był wrogiem, dziś gościem Zakonu, Przeciwko Litwie sojuszem związany. Już Mistrz powstawszy daje uczty hasło: <> - wnet puchary błysły, <> - tysiąc głosów wrzasło, Srebra zabrzmiały, strugi wina trysły. Wallenrod usiadł i na łokciu wsparty Słuchał z pogardą nieprzystojnych gwarów; Umilkła wrzawa, ledwie ciche żarty 20 Gdzieniegdzie przerwą lekki dźwięk pucharów. <>. Zarazem różni śpiewacy powstali: Tam Włoch otyły słowiczymi tony Konrada męstwo i pobożność chwali; Ówdzie trubadur od brzegów Garony Opiewa dzieje miłośnych pasterzy, Zaklętych dziewic i błędnych rycerzy. Wallenrod drzemał, piosenki ustały; 40 Nagle zbudzony przerwanym łoskotem, Cisnął Włochowi trzos ładowny złotem: <> - <> - odpowiedział Sędziwy starzec, który u podwojów Między giermkami i paziami siedział, Prusak czy Litwin, jak widać ze strojów; Brodę miał gęstą, wiekiem ubieloną, Głowę obwiewa ostatek siwizny, Czoło i oczy zakryte zasłoną, W twarzy wyryte lat i cierpień blizny. W prawicy starą lutnię pruską nosił, A lewą rękę wyciągnął do stoła 70 I tym skinieniem posłuchania prosił. Ucichli wszyscy. - <>. Skończył i czekał Mistrza odpowiedzi, Czekają wszyscy w milczeniu głębokiem, Konrad badawczym i szyderczym okiem Witołda liców i poruszeń śledzi. Postrzegli wszyscy, kiedy wajdelota Mówił o zdrajcach, jak się Witołd mienił, Zsiniał, pobladnął, znowu się czerwienił, Dręczy go równie i gniew, i sromota. 120 Na koniec, szablę ściskając u boku, Idzie, zdziwioną gromadę roztrąca, Spójrzał na starca, zahamował kroku, I chmura gniewu, nad· czołem wisząca, Opada nagle w bystrym łez potoku; Powrócił, usiadł, płaszczem twarz zasłania I w tajemnicze utonął dumania. A Niemcy z cicha: <> - 130 Takie odgłosy w biesiadniczym tłumie Coraz żywszymi przerywano śmiechy; Paziowie krzyczą świstając w orzechy: <>. Wtem Konrad powstał: <> PIEŚŃ WAJDELOTY Kiedy zaraza Litwę ma uderzyć, Jej przyjście wieszcza odgadnie źrenica; Bo jeśli słuszna wajdelotom wierzyć, Nieraz na pustych smętarzach i błoniach Staje widomie morowa dziewica , W bieliźnie, z wiankiem ognistym na skroniach, Czołem przenosi białowieskie drzewa, A w ręku chustką skrwawioną powiewa. Strażnicy zamków oczy pod hełm kryją, 160 A psy wieśniaków, zarywszy pysk w ziemi, Kopią, śmierć wietrzą i okropnie wyją. Dziewica stąpa kroki złowieszczemi Na sioła, zamki i bogate miasta; A ile razy krwawą chustką skinie, Tyle pałaców zmienia się w pustynie, Gdzie nogą stąpi, świeży grób wyrasta. Zgubne zjawisko! - Ale więcej zguby Wróżył Litwinom od niemieckiej strony Szyszak błyszczący ze strusimi czuby 170 I płaszcz szeroki, krzyżem naczerniony. Gdzie przeszły stopy takiego widziadła, Niczym jest klęska wiosek albo grodów: Cała kraina w mogiłę zapadła. Ach! kto litewską duszę mógł ochronić, Pójdź do mnie, siądziem na grobie narodów, Będziemy dumać, śpiewać i łzy ronić. O wieści gminna! ty arko przymierza Między dawnymi i młodszymi laty: W tobie lud składa broń swego rycerza, 180 Swych myśli przędzę i swych uczuć kwiaty. Arko! tyś żadnym niezłamana ciosem, Póki cię własny twój lud nie znieważy; O pieśni gminna, ty stoisz na straży Narodowego pamiątek kościoła, Z archanielskimi skrzydłami i głosem - Ty czasem dzierżysz i miecz archanioła. Płomień rozgryzie malowane dzieje, Skarby mieczowi spustoszą złodzieje, Pieśń ujdzie cało, tłum ludzi obiega; 190 A jeśli podłe dusze nie umieją Karmić ją żalem i poić nadzieją, Ucieka w góry, do gruzów przylega I stamtąd dawne opowiada czasy. Tak słowik z ogniem zajętego gmachu Wyleci, chwilę przysiądzie na dachu: Gdy dachy runą, on ucieka w lasy I brzmiącą piersią nad zgliszcza i grody Nuci podróżnym piosenkę żałoby. Słuchałem piosnek - nieraz kmieć stoletni, 200 Trącając kości żelazem oraczem, Stanął i zagrał na wierzbowej fletni Pacierz umarłych; lub rymowym płaczem Was głosił, wielcy ojcowie - bezdzietni. Echa mu wtórzą, ja słuchałem z dala, Tym mocniej widok i piosnka rozżala, Żem był jedynym widzem i słuchaczem. Jako w dzień sądny z grobowca wywoła Umarłą przeszłość trąba archanioła, Tak na dźwięk pieśni kości spad mej stopy 210 W olbrzymie kształty zbiegły się i zrosły. Z gruzów powstają kolumny i stropy, Jeziora puste brzmią licznymi wiosły I widać zamków otwarte podwoje, Korony książąt, wojowników zbroje, Śpiewają wieszcze, tańczy dziewic grono - Marzyłem cudnie, srodze mię zbudzono! Zniknęły lasy i ojczyste góry. Myśl znużonymi ulatując pióry Spada, w domową tuli się zaciszę; 220 Lutnia umilkła w otrętwiałym ręku, Sród żałosnego spółrodaków jęku Często przeszłości głosu nie dosłyszę! Lecz dotąd iskry młodego zapału Tlą w głębi piersi, nieraz ogień wzniecą, Duszę ożywią i pamięć oświecą. Pamięć naówczas, jak lampa z kryształu Ubrana pędzlem w malowane obrazy, Chociaż ją zaćmi pył i liczne skazy, Jeżeli świecznik postawisz w jej serce, 230 Jeszcze świeżością barwy znęci oczy, Jeszcze na ścianach pałacu roztoczy Kraśne, acz nieco przyćmione kobierce. Gdybym był zdolny własne ognie przelać W piersi słuchaczów i wskrzesić postaci Zmarłej przeszłości; gdybym umiał strzelać Brzmiącymi słowy do serca spółbraci: Może by jeszcze w tej jedynej chwili, Kiedy ich piosnka ojczysta poruszy, Uczuli w sobie dawne serca bicie, 240 Uczuli w sobie dawną wielkość duszy I chwilę jednę tak górnie przeżyli, Jak ich przodkowie niegdyś całe życie. Lecz po co zbiegłe wywoływać wieki? - I swoich czasów śpiewak nie obwini, Bo jest mąż wielki, żywy, niedaleki, O nim zaśpiewam, uczcie się, Litwini! Umilknął starzec i dokoła słucha, Czy Niemcy dalej pozwolą mu śpiewać; W sali dokoła była cichość głucha, 250 Ta zwykła wieszczów na nawo zagrzewać. Zaczął więc piosnkę, ale innej treści, Bo głos na spadki wolniejsze rozmierzał, Po strunach słabiej i rzadziej uderzał I z hymnu zstąpił do prostej powieści. POWIEŚĆ WAJDELOTY Skąd Litwini wracali? - Z nocnej wracali wycieczki, Wieźli łupy bogate, w zamkach i cerkwiach zdobyte. Tłumy brańców niemieckich z powiązanymi rękami, Ze stryczkami na szyjach, biegą przy koniach zwyciężców; Poglądają ku Prusom i zalewają się łzami, 260 Poglądają na Kowno - i polecają się Bogu. W mieście Kownie pośrodku ciągnie się błonie Peruna, Tam książęta litewscy, gdy po zwycięstwie wracają, Zwykli rycerzy niemieckich palić na stosie ofiarnym. Dwaj rycerze pojmani jadą bez trwogi do Kowna, Jeden młody i piękny, drugi latami schylony. Oni sami śród bitwy hufce niemieckie rzuciwszy Między Litwinów uciekli; książę Kiejstut ich przyjął, Ale strażą otoczył, w zamek za sobą prowadził. Pyta, z jakiej krainy, w jakich zamiarach przybyli. 270 <

>>>Kup "matura cd" !!!<<<